«کامران تفتی» بازیگری که نامش و کارهای تصویری اش برای همۀ ما آشناست مدتی هست سردبیر یک مجله هنری شده و قدم به دنیای روزنامه نگارها گذاشته هست.
به گزارش تالاب: بازیگری، خوانندگی و سردبیر مجله. هر کدام از اینها میتواند به تنهایی تمام زندگی یک نفر را درگیر کند، آنقدر که به قول قدیمی ها وقتی برای این نداشته باشی که حتی سرت را بخارانی. اما سوژه این مقاله، کسی هست که توانسته با یک دست سه هندوانه بزرگ را بردارد و همۀ این کارها را همزمان با هم انجام دهد و پیروز هم باشد.
«کامران تفتی» بازیگری که نامش و کارهای تصویری اش برای همۀ ما آشناست مدتی هست سردبیر یک مجله هنری شده و قدم به دنیای روزنامه نگارها گذاشته هست. اما از آن جا که روحیه بلندپرواز و تجربه گر این بازیگر به چیزهای عادی راضی نمیشود مدت هاست خوانندگی را هم به لیست کارهایش اضافه کرده هست. حالا ما از میان تمام این کارها، در مورد فوت و فن هاي درآوردن مجله با او به گپ و گفت نشسته ایم تا شما هم بدانید که دنیای خبر و روزنامه نگاری، چقدر هیجان انگیز و پیچیده هست.
کامران تفتی: بازیگر در تحریریهي نشریه
تجربه کار تازه
وارد شدن به یک کار اخیر، همان قدر که میتواند هیجان انگیز باشد، همان قدر هم سخت هست. اما شیرینی تجربه فعالیت تازه به تحمل سختیهای آن می ارزد. «وقتی در یک حرفه، شناخته شده هستی، بعد از وارد شدن به حرفه دیگر، در ابتدا با گارد مخاطب مواجه میشوی.
بگذارید برایتان یک مثال ساده بزنم. مثلا در همین شغل بازیگری، وقتی چند نقش منفی یا مثبت پشت سر هم بازی کنی دفعات بعد، پذیرفتن نقش جدیدت برای مخاطب سخت تر میشود، انگار انتظار دارد یا تو همۀ وقت همان دزد و قاتل و خلافکار فیلم ها باشی یا همۀ وقت همان کسی که مفید هستی و کاری و اهل زندگی و تلاش.
من ارتباط خوبی با بچه هاي مطبوعاتی داشتم و گرچه هنوز هم دارم، وقتی تصمیم گرفتم به این حوزه ورود کنم با خیلی هایشان مشورت کردم؛ تازه آن موقع بود که فهمیدم اینکار اصلا به سادگی چیزی که از بیرون به نظر میرسد نیست.
وقتی شما صفحات روزنامه یا مجله را ورق میزنید نمیتوانید تصور کنید یرای سطر به سطر نوشته ها و هر فریم از تصویر ها، چقدر زمان صرف میشود یا چه فرایندی برای رسیدن به سوژه ها طی شده هست. همین ها بود که اینکار را برای من جذاب تراز گذشته میکرد و هرچقدر که با دوستان مطبوعاتی ام اکثر در این مورد گپ می زدم، اکثر به این نتیجه می رسیدم که دوست دارم اینکار را انجام بدهم.
یکی از دلایلی که اینکار را گزینش کردم همین بود، من آدم جنب و جوش و هیجانم. دائم دلم میخواهد چیزهای اخیر را کشف کنم و این یکی از ویژگی هاي شخصیتی من هست. بعد از مشورت با دوستان مطبوعاتی ام، وقتی همۀ چیز را کنار هم قرار دادم و دلم به حضور و همراهی دوستان اهل فن هم خوش شد معطل نکردم و سریع تصمیمم را عملی کردم.
راستش را بخواهید نه صرفا بعنوان یک بازیگر، بلکه بعنوان یک مخاطب در عرصه مطبوعات دلم میخواست نشریه اي را منتشر کنم که حرف جدیدی برای گفتن داشته باشد. با آن که تعداد نشریات در هر اساس در ایران چندان هست، اما دوست داشتم کاری ارائه کنیم که متفاوت باشد. به همین علت تصمیم گرفتم مجله را به صورت ماهنامه ساخت کنیم تا از نظر محتوایی بتوانیم از پس کار بربیاییم.»
گذشته از شروع هر کاری در هر جای جهان داشتن مجوز، لازم و ضروری هست. اما مجوز برخی از کارها به افراد خاص یا کسانی که تحصیلات مرتبط با آن را دارند داده میشود. راه انداختن مجل و روزنامه هم یکی از این شغل هاست. «مجله و روزنامه از آن دسته کارهایی هست که شما یک خط آن را هم نمیتوانید بدون مجوز انتشار دهید و گرفتن مجوز آن هم جزو مجوزهای سخت مشاغل دسته بندی میشود. برای اینکه بتوانید مجوز یک نشریه را بگیرید باید مراحلی را پشت سر بگذارید. کسی راکه مجوز نشریه به اسم او صادر میشود بعنوان «صاحب امتیاز» می شناسند، صاحب امتیاز چارچوب کلی نشریه را مشخص میکند و بالاترین مقام پاسخگو در نشریه هست.
شرایط اعطای مجوز برای چاپ نشریه از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اعلام شده هست که دو نوع مجوز برای شخصیت هاي واقعی و حقوقی هست، شخصیت هاي واقعی افراد عادی جامعه میباشند که درخواست انتشار نشریه را ارائه میکنند و شخصیت هاي حقوقی هم ارگان ها و نهادهایی میباشند که درخواست انتشار نشریه را دارند.»
نخستین مورد ذکرشده در فرمی که وزارت ارشاد دراختیار شما قرار میدهد این هست که باید تابعیت ایرانی داشته باشید. ورد بعدی داشتن حداقل 25 سال سن در هنگام ارائه تقاضاست. مدرک تحصیلی مورد نیاز برای اینکار، حداقل کارشناسی یا همان لیسانس و یا پایان دوره علوم حوزوی هست.
مورد بعدی که حتما باید آن را ارائه دهید نداشتن سوءسابقه هست. گرچه در مورد مدرک تحصیلی یک بند در اساسنامه آورده شده، که اگر شخصی مدرک تحصیلی مورد نظر را نداشت، اما سوابق فرهنگی و مطبوعاتی مناسبی داشت، میتواند با همراه داشتن مشابه کارها و مستندات آن به اداره «امتیازات» سازمان فرهنگ و ارشاد اسلامی مراجعه کند و درخواست بررسی سوابقش را بدهد.
در این صورت هیئت کنترل بر مطبوعات بررسی هاي لازم را انجام میدهد و در صورت رسیدن امتیاز به حد نصاب مورد نیاز، مجوز لازم را صادر میکند. اضافه بر اینها مدارک کارشناسی و اصل مدارکی مانند عدم سوءپیشینه و برای آقایان اصل کارت پایان خدمت هم جزو مواردی هست که بعنوان مدارک مورد نیاز در لیست اعلامی از سوی وزارت ارشاد وجود دارد و باید حتما انها را هنگام مراجعه همراه داشته باشید.
گرچه این را هم اضافه کنم که با دقت به نوع نشریه اي که میخواهید راه اندازی کنید کارشناسان وزارت ارشاد شما را راهنمایی میکنند و مشاوره هایي را به شما میدهند تا دیدگاه شما نسبت به ژانر یا به قول مشهور همان سبک و سیاقی که برای نشریه تان در نظر گرفته اید بازتر شود. دریافت این مجوز با دقت به مدارک شما ممکن هست از چند ماه تا چند سال طول بکشد. اگر مدارک تان کامل باشد، با هیچ مشکلی برخورد نخواهید کرد و کارتان به سرعت انجام میشود.»
«مهمترین مسئله برای انتشار مجله، ماهنامه و روزنامه، داشتن یک فضای مناسب با اینکار هست که تمام پرسنل در آن اساس راحتی کنند. اجاره کردن یک ساختمان مناسب برای تحریریه که هم از نظر جغرافیایی و هم از نظر فضای داخلی با کار مجله همخوانی داشته باشد نکته مهمی هست. در این مورد به علت اینکه بچه هاي نویسنده، روزنامه نگار، عکاس و صفحه آرا ممکن هست ساعات هاي بیشتری نسبت به ساعت کاری معمول، در محل تحریریه باشند؛ بهتر هست یک ساختمان نورگیر با پنجره هاي بزرگ در نظر بگیرید تا خستگی و رخوت ساعت ها کار انها را اذیت نکند.
بعد از حل شدن مسئله اسکان، داشتن اینترنت پرسرعت و مفید دومین چیزی هست که باید به آن دقت داشته باشید. عصر ارتباطات و انجام همۀ کارها با اینترنت و دسترسی به جدید ترین و به روزترین اخبار، نیازمند یک اینترنت مناسب و پرسرعت هست که میتوانید با ارائه مجوز نشریه، بالاترین حجم و پهنای باند را برای محل کار خود تهیه کنید.
بعد از آن میرسیم به وسایلی که برای چیدمان دفتر نیاز دارید، از میز و صندلی ها، مانیتور، کیس و چاپگرهای مرغوب، تا تهیه وسایل یک آبدارخانه مناسب با نیازهای همکاران تان که بسته به شرایط نشریه، قیمت هرکدام از اینها میتواند متغیر باشد.»
همۀ ما هر روز، بارها از جلوی دکه هاي روزنامه فروشی رد میشویم و روزنامه ها و مجلات زیادی را روی پیشخوان آن میبینیم که تعداد انها تقریبا قابل شمارش نیست. اما واقعا چند درصد آنها حرف تازه اي برای گفتن دارند؟ «با دقت به اینکه شغل اصلی من بازیگری هست و سال هاست زندگی ام با روزنامه نگارها و مجله هاي گوناگون گره خورده هست، خودم را با این فضا بیگانه نمیبینم و اتفاقا همۀ وقت هم تلاش کرده و میکنم تا جایی که فرصت داشته باشم به روزنامه ها و مجلات گوناگون نگاهی بیندازم.
گرچه در اینکه سلیقه ها متفاوت هست و خیلی از نشریه ها تخصصی میباشند و در ژانر خودشان فعالیت میکنند شکی نیست اما باز هم میباشند مجله هایي که نه تنها در محتوا بلکه در فرم هم تقریبا شبیه به هم شده اند. پس اگر فکر میکنید قرار هست شما هم کاری شبیه به بقیه انجام دهید بهتر هست بی خیال اینکار شوید و وقت و سرمایه تان را جای دیگری خرج کنید. با وجود نشریه هاي گوناگون سینمایی، ورزشی یا هر ژانر دیگری، به سختی میشود مجله جدیدی را روی پیشخوان آورد که حتی از نظر جلد با سایر مجله هاي موجود متفاوت باشد.»
یکی از مهمترین راه هاي پیروز شدن در مسیر انتشار یک نشریه، داشتن تیم قوی و قدرتمند هست. تیمی که کاربلد و حرفه اي باشد و بتواند به مسائل نگاه متفاوتی داشته باشد. در هر حوزه اي، خبرهای یکسانی وجود دارد، مثلا در حوزه ورزش، اخبار مربوط به برگزاری مسابقات و تورنمنت ها و مدال ها یک خبر واحد هست، اما اینکه چطور بتوانی از دل انها سوژه هایي را به دست بیاوری که دیگران به آن نرسیده اند هنر هست.
متاسفانه من این هنر را ندارم، اما تیم حرفه اي و قوی از روزنامه نگاران باتجربه و عکاس هاي بینظیر دارم که در حوزه سینما میتوانند اینکار را به شکل درست و خوبی انجام بدهند.
شاید یکی از دلایلی که شغل ما را در این مدت کم متمایز کرده اضافه بر بهرهگیری از امکانات سخت افزاری مانند بهرهگیری از کاغذ مفید و باکیفیت که لازمه هر نشریه نوشتاری هست، همین نگاه متفاوت و برخورد از نوع دیگر با ماجراهای اتفاق افتاده هست.
گاهی اوقات برخی از نشریات برای اینکه فروش بهتری داشته باشند به سمت نوشتن شایعات میروند یا مسائلی را مطرح میکنند که غیرواقعی هست. کامران تفتی که خودش جزو بازیگران مطرح هست و چند مرتبه هم شاهد چنین مسائلی بوده اعتقاد دارد که صداقت یک رسانه، رمز موفقیتش هست: «اگر شما در رسانه تان دروغ بگویید یا شایعه هایي راکه دست به دست میشوند منتشر کنید، نه خوانندگان به شما اعتماد میکنند نه افرادی که قرار هست با آنها سر میز گفتگو بنشینید.
پس بهتر هست برای پیروز شدن، هیچ وقت صداقت را فراموش نکنید. در غیر این صورت هم مخاطب تان را از دست میدهید و هم پای تان به دادگاه مطبوعات باز میشود و گاهی تا لغو امتیاز هم پیش خواهیدرفت.»