دعای توصیه شده توسط امام هادی (ع)

مجموعه : دعاها
دعای توصیه شده توسط امام هادی (ع)

دعای امام هادی «ع»

امام هادی «ع» که با موجود مشکلاتی که در مسیر زندگی امام هادی «ع» قرار گرفته بودن ایشان از دعای نام برده اند تا در زندگی از آن بهرهگیری نمودامام هادی «ع» خُـداوند تبارک و تعالی می‌داند که مـا هرگز در اُمور مُهم خود جُز به او پنـاهنده نمیشویم و در سختی ها و بلاها جُز به او اعتماد نمیکُنیم و مـا را چنین عـادت داده هست.

 

دُعـا کردن بالذّاته مصاحبه نمودن با خُـداوند و درخواست و ابراز نیـاز کردن به درگاه خـالق یکتاست. از آنجا که انسان موجودی ضعیف در گرایش دادن تقدیرات به سمت مطلوب خویش هست و این امر از طریق و مسیر اراده ي الهی صورت می پذیرد، لذا لازم هست که رضایت خـالق برای برگرداندن تقدیر و یا اجابت خواسته هاي بشری بوجود آید و یکی از راههای بدست آوردن این نوع رضایت، دُعـا و التجـاء به درگاه رُبوبی می باشد. 

 

انسان به هنگام دُعـا تمام دقت خود را به بی نظیر ترین درگاه نزول رحمت و مغفرت  و بلند مرتبه ترین ینابیع و سرچشمه هاي فیّاض برکات معطوف میسازد و با اذعان قلبی و زبانی به ربوبیّت باریتعالی و نیز با درک موقعیت بسیار ضعیف و ناچیز خود درخواستش را از والاترین، قدرتمند ترین و بخشنده ترین منبع فیض در هستی طلب مینماید. اظهار عجز و ناتوانی در پیشگاه خـالق یگانه و اقرار به خطاها از سوی بنده، آثـار دُعـا را برایش مُضاعف میسازد و موجبات تعالی روح و نتیجتاً وصول به مقام قُرب الهی را فراهم می آورد. 

 

حضرات ائمه معصومین علیهم السلام همواره در آموزشهائی که به افراد، بویژه به شیعیان و مُحبّین داده اند، آموزش دُعـاهای مُتفاوت با موضوعـات مُختلف را در برنامه هاي خود داشته اند و بر لزوم دُعـا کردن مُسلمین بعنوان یکی از عناوین عبـادات و پیوستگی عباد با ذات رحمانی خُـداوند و با تعبیری چون سلاح مؤمن تأکید فرموده اند.

 

آموزش دُعـای مشهور کُمیل توسط حضرت امیرألمؤمنین علی علیه السلام به کُمیل بن چندان نخعی یمانی، یا دُعـای مشهور عرفه که توسط بُشر و بشیر فرزندان غالب اسدی از ناحیه ي حضرت سیّد ألشهداء علیه السلام نقل گردیده هست و همینطور صحیفه ي سجّادیه ي حضرت امام علی بن الحُسین علیهما السلام مشابه ي بارز و کاملی از دُعاهائی هست که آن بزرگواران برای آموزش بهتر بندگی برای عباد خُـدا و بهره برداری مُحبّین از فیوضات آن مضامین پر برکت از خویش به یادگار گذاشته اند.

 

پر واضح هست که دُعـاهائی که توسط معصومین علیهم السلام به بنـدگان خُـدا پیشنهاد می‌شود، به لحاظ مُحتوای معنائی بالا و مضامین بی نظیر ایکه فقط می‌تواند از ناحیه ي آن بزرگواران صادر گردیده باشد دارد، از حیث اثر گذاری و اجابت نیز قطعاً در نقطه ي مرکزی سیبل اجابت قرار خواهد گرفت و بهره هاي وافرش عباد خداوند را در میپوشاند.

 

دعای توصیه شده توسط امام هادی (ع)

 

مُحمّد بن احمد نقل کرده هست که عموی پدرم ابو موسی«1» برایم تعریف کرد: روزی خدمت امام علیّ ألنقی علیه السلام رسیدم و به آن حضرت«ع» عرض کردم: اي سرور من، این مرد « مُتوکل عبّاسی خلیفه ي جائر در آن زمان» مرا از خود دور نموده و روزی مرا قطع کرده و مرا ملول و دلتنگ نموده هست و همۀ ي این ها به خاطر آنست که میداند من وابسته و مُلازم درگاه شما هستم و چون می‌دانم که اگر شما به او سفارشم را بفرمائید، حتماً قبول می کُند. لذا تقاضا دارم لطفی بفرمائید و از او درخواست کنید در کار من تجدید نظری نماید.

 

امام هادی علیه السلام فرمودند: إن شاءَ ألله به خواسته ات خواهی رسید.

 

هنگامیکه شبانگاه فرا رسید، فرستاده هاي مُتوکل یکی پس از دیگری به سوی منزل ي من آمدند و مرا به نزد مُتوکل دعوت کردند. وقتی به دربار او رفتم، فتح بن خاقان را دیدم که کنار درب ایستاده و گویا که منتظر من بوده هست. تا مرا دید به من گفت: اي مرد؛ چرا شب در منزل ات آرام نمی‌گیری؟! مُتوکل امشب چقدر برای دسترسی به تو اصرار ورزید و مرا خسته کرد. سپس وارد دربار مُتوکل شدیم و دیدم که او در جایگاه خود نشسته و همینکه مرا دید، صدا زد: اي ابوموسی؛ مـا بخاطر شُغل فراوان از تو غفلت می‌کنیم. چرا تو یادآوری نمی کُنی و خودت را از خاطر ما می‌بری؟ اکنون بگو چه حقوقی از تو نزد ما باقی مانده هست و پرداخت نگردیده؟

 

من چند مورد راکه می‌دانستم و در خاطرم بود نام بردم. مُتوکل دستور داد تا دو برابر انچه گُفتم به من پرداخت کردند و مرا راهی نمود. هنگام خارج شدن به فتح بن خاقان گفتم: آیا امام هادی علیه السلام این جا تشریف داشتند؟

 

او پاسخ داد: نه، به این جا نیامدند. دوباره پرسیدم: آیا نـامه اي فرستاده هست؟ گفت: نه. پس از این مصاحبه بیرون آمدم و به سمت منزل روان شدم و فتح بن خاقان نیز در پی من بیرون آمد و به من گفت: هرگز شک ندارم که تو از مولایت امام هادی علیه السلام تقاضای دُعـا کرده اي و آن حضرت«ع» برای تو دُعـا نموده هست. لذا از تو خواهش دارم از آن امام«ع» تقاضا کُنی تا برای من هم دُعـا نماید.

 

هنگامی که خدمت مولایم حضرت امام هـادی علیه السلام شرفیاب شدم، آن سرور گرامی به من فرمودند: اي ابو موسی؛ چهره‌ات را چهره ي خوشنود و رضا می بینم. عرض کردم: و این به برکت شُمـا بوده هست اي سرور من. ولی به من گُفتند که شُما نزد مُتوکل نرفته بودید و از او نیز درخواستی نکرده اید !

 

امام«ع» فرمودند: خُـداوند تبارک و تعالی می داند که مـا هرگز در اُمور مُهم خود جُز به او پنـاهنده نمی شویم و در سختی ها و بلاها جُز به او اعتماد نمیکُنیم و مـا را چنین عـادت داده است که هر گاه از او درخواست کُنیم اجابت فرماید و میترسیم از او روی بگردانیم و او هم از مـا روی بگرداند.

 

عرض کردم: فدایت شوم؛ فتح بن خاقان به من چنین و چنان گفت.

 

حضرت«ع» فرمودند: او به ظاهر مـا را دوست میدارد ولی در واقع از مـا دوری مینماید. دُعـا برای دُعـا کُننده وقتی اثر خواهد داشت که با شرایط آن همراه باشد.«2» هنگامیکه تو در اطاعت فرمان الهی اخلاص ورزیدی، و به پیـامبری رسول خُـدا صَلّی أللهُ عَلیهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم و حق مـا اهل بیت « علیهم السلام» اعتراف کردی و آنگاه از خُـداوند چیزی را درخواست نمودی، تو را محروم نمی فرماید.

 

عرض کردم: اي سرور من؛ دوست دارم از میان دُعـاها، دُعـای مخصوصی را به من بیاموزی.

امام هادی علیه السلام فرمودند: دُعـائی راکه خواهم گُفت، من آن را بسیار می‌خوانم و از خُـدا تقاضا کرده ام هرکس بعد از من نزد قبرم بخواند، وی را نا اُمید نفرمـاید. و آن دُعـا این هست: «یـا عُدَّتیِ عِندَ ألعُدَد، وَ یا رَجـائیِ وَ ألمُعتَمَدِ، وَ یـا کَهفیِ وَ ألسَّنَدِ، وَ یـا واحِـدُ یـا أَحَدُ وَ یا قُل هُوَ أللهُ أَحَدٌ، أسألُکَ أللّهُمَّ بِحَقِّ مَن خَلَقتَهُ مِن خَلقِکَ، وَ لَم تَجعَل فِي خَلقِکَ مِثلَهُم أَحَـداً، أن تُصَلّيَ عَلَیهِم وَ تَفعَل بیِ کَیتَ وَ کَیتَ. اي سرمـایه و ذخیره ي من نزد ذخیره ها، و اي اُمید و تکیّه گاه من، و اي پناهگاه و پُشتوانه ي من، و اي یگانه و اي یکتـا، اي کسی که به پیامبرت فرموده اي: بگو او خُـدای یگانه هست. خُـداوندا، از تو درخواست می کُنم به حقّ کسانی که آن ها را آفریدی و در بین آفریدگانت هیچ کس مـانند آن ها نیست، که بر ایشان سلام فرستی و با من چنین و چنان کُنی«طلب حاجات بنما». «3»

 

پی نوشت:

 

ابو موسی عموی پدر مُحمّد بن احمد، از مُحبّین حضرت امام هادی«ع» بوده که ظاهراً از کارکنان دربار مُتوکل بوده هست.

 

علّامه ي مَجلسی رحمة الله علیه در بیان این جُمله فرموده هست: معنایش این هست که هر کس خُـدا را بواسطه ي او بخواند دعایش مُستجاب می شود و یا آنکه دُعـا تابع حال دُعـا کُننده هست و اگر شرایط دُعـا برای دُعـا کُننده فراهم نباشد دُعایش مُستجاب نمی‌گردد . پس جُمله ي بعدی از کلام امام«ع» یعنی « وقتی اخلاص ورزیدی» تفسیر ماقبل هست و این قول ظاهراً بهتر هست.

 

ألقطـره، آیة الله علّامه سیّد احمد مُستنبط«ره»، ج 1، ص692 – امالی شیخ طوسی«ره»، ص285، ح2، مجلس 11 – بحار ألانوار علّامه مجلسی«ره»، ج50، ص127، ح5 – مدینة ُالمَعاجِز علّامه سیّد هاشم بحرانی«ره»، ج7، ص436 – مناقب ابن شهر آشوب مـازندرانی«ره»، ج4، ص410

 

جدیدترین مطالب سایت