مدل های مختلف جنگنده F-18

مدل های مختلف جنگنده F-18

آشنایی با مدل های مختلف جنگنده F-18

 

F/A-18A/B Hornet

در این مدل‏، عمده مشخصات و ریزه‏كاری‏های جنگندهء YF-17 حفظ شده است، با این حال از دل این هواپیما‏، جنگندهء جدید F-18 سربرآورده است؛ جنگنده‏ای یك نفره، با قابلیت تهاجمی كه انبوهی از تكنولوژی‏های جدید و سیستم‏‎های دیجیتالی كامپیوتری در آن به كار رفته است. در كابین این جنگنده، از یك جفت سیستم لولهء‌ اشعهء كاتد به عنوان نمایشگر اطلاعات استفاده شده است و سیستم كنترل بر اساس ارزیابی دستورات خلبان, كنترل پرواز را شبیه‏سازی می‏كند.

 

مدل های مختلف جنگنده F-18

 

سیستم‏های تعبیه شده در این جنگنده برای دو ماموریت در نظر گرفته شده‏اند. (احتمالن منظور ایجاد برتری هوایی و عملیات زمینی – ضد كشتی می‏باشد)

در حین طراحی، نوع آموزشی (دو سرنشینه) نیز به تعداد اندك و به نام TF/A-18 ساخته شد. این نوع نیز بر اساس مدل F/A ساخته شد و تنها شامل اندك تغییراتی شد، ضمن اینكه نوع دو سرنشینه نیز با حفظ قابلیت انجام عملیات نظامی ساخته شد.
 
اولین پرواز F/A-18 به تاریخ نوامبر 1978 انجام شد. F/A-18 و نوع دو سرنشینه نیز كه بعدها به نام F/A-18B نامیده شد، مورد آزمونهای گوناگون پروازی در مركز آزمون نیروی دریایی (Naval Air Test Center) قرار گرفت.
در حین این آزمونها، بر روی نقاط ضعف و مشكلات جنگنده (به خصوص قطعات جدید) تمركز زیادی انجام گرفت و این ارزیابی، باعث شد قطعاتی كه به نوعی مشكلاتی در طراحی داشتند، با طراحی مجدد، مشكلشان حل شود. اغلب قطعاتی كه مورد تغییر قرار گرفتند، قطعات ساخت‏افزاری و مكانیكی هواپیما بودند و سیستم‏های دیجیتالی، دستخوش تغییر نگشتند.
 
نوع اصلی جنگندهء F/A-18A (یك نفره) و نوع F/A-18B (دو نفره) به سال 1983 جایگزین جنگنده‏های F-4B و A-7 در ناوهای هواپیمابر و سپاه تفنگداران نیروی دریایی (Marine Corps) شدند.
 
این جنگنده‏ها به دلیل قابلیتهایشان (قابلیت انجام ماموریتهای متنوع و میزان آمادگی بالا)، به سرعت نقش اصلی را در ماموریتهای نظامی برعهده گرفتند.

 

قابلیت اطمینان و سهولت تعمیر و نگهداری، از مواردی بودند كه به هنگام طراحی این جنگنده، مورد توجه قرار گرفتند. برای مثال F/A-18 ها، برای آزمایش از اطمینان سیستم‏ها، سه بار و هر بار ساعتها پرواز كردند در حالی كه نیمی از زمان مورد نیاز برای تعمیر اساسی‏شان گذشته بود.

 

هورنت، بارها در میدان نبرد واقعی مورد آزمایش قرار گرفت و هر بار، نقاط مثبت ادعا شده توسط طراحانش را مورد اثبات قرار داد: جنگنده‏ای بسیار قابل اعتماد، تهاجمی و همه كاره.

 

F/A-18 ها نقش مهمی را در جریان حمله به لیبی در سال 1986 ایفا كردند. آنها از روی عرشهء ناو هواپیمابر یواس‏اس كورال‏سی (USS CORAL SEA) به پرواز درآمدند و پدافند هوایی لیبی را با پرتاب موشكهای سرعت بالای هارم (HARM) نابود ساختند به طوری كه هنگام بمباران بن‏غازی، پدافند هوایی لیبی، كاملن خاموش شده و از كار افتاده بود.

 

مدل های مختلف جنگنده F-18

 

F/A-18C/D Hornet
به دنبال موفقیت در استفاده از 400 فروند مدل A و B، نیروی دریایی ایالات متحده، به تاریخ سپتامبر 1987، نوع پیشرفته‏تر هورنت را به نام F/A-18C (یك نفره) و F/A-18D (دو نفره) مورد آزمایش قرار داد.

این هورنت‏ها می‏توانستند موشكهای میان‏برد هوا به هوای جدید آمرام (AMRAAM) و موشكهای هوا به زمین حرارت‏یاب هدایت تلویزیونی ماوریك (Maverick) را حمل و پرتاب كنند.

دو سال بعد, مدلهای C و D به قابلیت عملیات در شب مجهز شدند. ضمنن اجزاء جدیدی نیز اضافه شدند:

 

غلاف ناوبر حرارت‏یاب ، تعبیهء جایگاهی برای نمایشگر سربالا (HUD)، عینك ویژهء دید در شب (NVG)، چراغ‏های مخصوص درون آلات دقیق جهت عدم تداخل با عینك دید در شب، یك نقشهء دیجیتالی از منطقهء نبرد به همراه نمایشگر رنگی مخصوص آن.

 

NAVFLIR مخفف navigation forward looking infrared
HUD مخفف head-up display
NVG مخفف night vision goggles

 

رادار F/A-18C مجهز به سنسوری جهت شبیه‏سازی زمین است كه این امر توسط امواج رادار دقیق و قدرتمند داپلر از سطح زمین انجام می‏شود. این نقشهء تهیه شده، به خلبان این امكان را می‏دهد تا به اهداف زمینی در شرائط نامساعد جوی یا در حالتی كه دید ضعیفی وجود دارد، حمله كند.

 

ضمن اینكه با توجه به نقشه و اهداف مشخص شناسایی شده روی آن، موقعیت دقیق هواپیما در آسمان مشخص می‎شود، همچنین این نقشه، قابلیت بمباران دقیق و موثر را بیشتر می‏كند.

 

انواع جدیدتر ساخته شدهء F/A-18C از سال 1994 به بعد، به رادار ارتقاء یافتهء مجهز شدند كه این رادار دقت بیشتری داشت و تصاویر بسیار تمیزتری در صفحهء اسكن خود به نمایش می‏گذاشت.

مدل های مختلف جنگنده F-18

 

غلافهای جستجوگر هورنت
در مدل F/A-18C كه مجهز به تجهیزات عملیات در شب شده است، یك غلاف مخصوص نصب می‏شود. این غلاف، ساخت كمپانی هیوز است و با كد AN/AAR-50 شناخته می‏‎شود. این غلاف شناسایی، اهداف زمینی را از روی حرارت‏شان (نظیر شلیك گلوله یا گرم بودن موتور ادوات زمینی) تشخیص می‏دهد.

 

غلاف هدف‏یاب دیگر، با كد Loral AN/AAS-38 شناخته می‏شود. این غلاف با نام Night Hawk FLIR نیز شناخته می‎شود و عملكردش نیز بر اساس حرارت‏یابی از اهداف زمینی است.

وسیلهء دیگر، دوربینی قوی جهت دید و شناسایی اهداف زمینی در شب است. این وسیله به نام GEC Cat’s Eyes شناخته می‏شود. تعداد 48 فروند جنگندهء F/A-18D (نوع دو نفره) به مدل RC (شناسایی – تجسسی) تغییر یافته‏اند.

 

به همین منظور، به جای مسلسل استاندارد اف18 كه M61 A1 نام دارد، یك جایگاه شناسایی از نوع الكترواپتیكالی نصب می‎‏شود. این جایگاه ویژه، دارای یك برجستگی است كه در واقع یك دوربین بسیار قوی چشمی با دو غلطك متحرك (جهت حركت دادن لنز به اطراف) می‎‏باشد. ضمنن تمام مشاهدات، بر روی یك نوار ویدئو ضبط می‏شوند.

RC مخفف reconnaissance

 

مدل های مختلف جنگنده F-18

 

هورنت و عملیات طوفان صحرا
در اولین روز عملیات طوفان صحرا، دو جنگندهء F/A-18 در حالی كه عازم عملیات بمباران بوده و روی هركدام 4 بمب 2000 پاوندی بارگذاری شده بود، موفق شدند دو میگ عراقی را سرنگون كنند، سپس بمبهای خود را بر روی اهداف تعیین شده، رها ساختند.

در مدت زمان جنگ خلیج فارس، اسكادرانهای نیروی دریایی ایالات متحده، سپاه تفنگداران و F/A-18 های كانادایی، هر ساعت عملیات رزمی داشتند و ركوردی را در زمینهء قابلیت اطمینان در طول نبرد با حمل و فروانداختن دهها تن بمب بر روی عراق، برجای گذاشتند.
 
(لازم به ذكر است كه یك فروند F/A-18C نیروی دریایی ایالات متحده در روز 17 ژانویه 1991 در یك نبرد هوایی با یك فروند MiG-25PD عراقی، سرنگون گشت)

 

نیروی دریایی ایالات متحده به تاریخ 18 می 1998 اعلام كرد كه اسكادرانهای F/A-18 خود را از ساحل شرقی به پایگاه نیروی دریایی در ساحل ویرجینیا (Oceana) و پایگاه سپاه تفنگداران در Beaufort (شهری در ساحل كارولینای جنوبی) منتقل می‏كند.

 

به همین دلیل 9 اسكادران عملیاتی، شامل 156 فروند هواپیما به Oceana انتقال یافتند و 2 اسكادران دیگر شامل 24 فروند هواپیما نیز به Beaufort منتقل شدند. اولین اسكادران در پائیز 1998 منتقل شد و در كل انتقال 11 اسكادران عملیاتی تا پایان اكتبر 1999 تكمیل گشت.

 

در تمام طول مدت خدمت این جنگنده‏ها، هرساله سیستم‏های تسلیحاتی، سنسورهای مربوطه و غیره ارتقاء می‏یابند. آخرین سری از جنگنده‏های F/A-18C/D كه ارتقاء یافتند به سیستم‏های چون عملیات در شب، سیستم افزایش دقت در هدف‏گیری، تكنولوژی كاهش دیده شدن توسط رادار دشمن و غیره مجهز شدند.

 

ای در حالی است كه هیچكدام از این سیستم‏ها تا سال 1991 بر روی مدلهای A و B وجود نداشتند و سطح سیستم‏های آویونیك، الكتریك و مقدورات پروازی برای ارتقاء محدودیت داشتند.

علاوه بر اینها، نقص دیگری نیز در طراحی این جنگنده وجود داشت و آن این بود که هنگامی که در مدلهای ‍C و D ، جنگندهء خالی با مهمات و سوخت کامل بارگذاری می شد، به هنگام انجام ماموریت‏ایش، دچار کمبود سوخت شده و نمی‏توانست به همهء اهداف تعیین شده‏اش حمله کند و از این رو گاهن با مهمات مصرف نشده و حداقل سوخت به ناو هواپیمابر باز می‏گشت. در واقع برد پروازی کافی برای ماموریتهای تعیین شده‏اش نداشت.

 

کاربران
F/A-18 در مدلهای A، B، C و D سالها برای نیروی دریایی ایالات متحده و هشت کشور خارجی خدمت کرد. این کشورها عبارتند از: استرالیا، کانادا، فنلاند، کویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس و تایلند.

اگرچه چشم اندازی برای تولید آتی مدلهای C و D دیده نمی‏شود، ولی این جنگنده‏ها سالها به منظور پرکردن خلاء جنگنده‏های ناونشین در نیروی دریایی ایالات متحده تا ورود به خدمت جنگنده‎های بزرگتر، دورپروازتر و باقابلیت‏تر مدلهای E و F در خدمت باقی خواهند ماند.

 

مدل های مختلف جنگنده F-18

 

آشنایی با سوپر هورنت: F/A-18E/F Super Hornet

 

تفاوت سوپرهورنت با مدل معمولی

جنگندهء چندماموریتهء F/A-18E/F موسوم به «سوپرهورنت» در واقع مدلی ارتقاء یافته از جنگنده‏های مدل C و D می باشد که پیشتر قابلیت عملیات در شب به آنها افزوده شده بود. سوپرهورنت فرماندهی گروه عملیات رزمی هواپیماهای ناونشین را فراهم خواهد آورد زیرا دارای برد پروازی بیشتر و قابلیت حمل مهماتی است که توسط جنگنده های بازنشستهء A-6 حمل می‏شود.

مدلهای E و F (نسبت به مدلهای قبلی) دارای 4.2 فوت درازای بیشتر، 25% مساحت بال بیشتر و قابلیت حمل 33% بیشتر سوخت در مخازن داخلی هستند که این سوخت اضافه تا 41% برد عملیاتی و تا 50% استقامت پروازی آنها را افزایش می‏دهد.

 

کابین بسیار پیشرفتهء سوپرهورنت

در سوپرهورنت همچنین دو جایگاه حمل مهمات باهم ادغام شده‎اند. این به معنی افزایش میزان بارگذاری مهمات به دلیل مخلوط کردن محل بارگذاری انواع جنگ افزارهای هوا به هوا یا هوا به زمین می‎باشد.

سوپرهورنت همچنین می‎تواند انواع مختلفی از تسلیحات به اصطلاح هوشمند را حمل کند. از جملهء این مهمات می‏توان به جدیدترین بمبهای هدایت شونده به وسیلهء ماهواره نظیر JDAM و JSOW اشاره کرد.

 

سوپر هورنت می تواند 17.750 پاوند (8032 کیلوگرم) مهمات را در 11 مقر خارجی حمل تسلیحات بارگذاری نماید. این جنگنده دارای راداری مخصوص کار در همه نوع شرائط آب و هوایی است که دارای توانایی رهگیری اهداف هوایی و سیستمی جهت افزایش دقت در پرتاب بمبهای عادی یا هدایت شونده است.

دو محل بارگذاری در نوک بالها، چهار مقر در زیر بالها برای حمل سوخت یا مهمات هوا به زمین و دو مقر در زیر بدنه و نزدیک دماغهء هواپیما جهت نصب موشکهای هوا به هوای اسپارو یا غلافهای شناسایی و یک محل در مرکز بدنه برای حمل مخازن سوخت یا تسلیحات هوا به زمین است. ضمن اینکه یک مسلسل 20 میلی متری از نوع M61 A1 Vulcan در نوک هواپیما تعبیه شده است.
 
میزان حمل بارگذاری در سوپرهورنت به میزان 9000 پاوند افزایش یافته است و قدرت موتور آن نیز از كشش 36000 پاوند به 44000 پاوند افزایش یافته است. در این جنگنده از دو موتور پرقدرت توربوفن ساخت جنرال الكتریك به نام F414 استفاده شده است.
 
اگرچه در مدلهای جدیدتر ساخته شدهء C و D به میزان كمی از تكنولوژی مدرن استفاده شده است، ولی در مدلهای E و F از ابتدا و به طور گسترده از تكنولوژی‏های نوین استفاده شده و توان دفاعی آن نیز افزایش قابل توجهی یافته است.
 
سیستم پیشرفتهء جستجوگر مادون قرمز ساخت هیوز (ATFLIR)، سیستم اصلی هدفیابی جنگنده‏های E و F به شمار می‏رود. این سیستم همچنین قرار است در مدلهای قبلی F/A-18 نیز نصب شود.
 
غلاف ساخت هیوز، دارای جهت‏یاب و هدف‏یاب مادون قرمز بسیار دقیق اهداف می‏باشد و از تكنولوژی نسل سوم این نوع غلافها در آن استفاده شده است (MWIR) كه در میان هواپیماهای موجود، تكنولوژی بسیار برجسته‏ای به شمار می‏رود.
 
ATFLIR مخفف The Hughes Advanced Targeting Forward-Looking Infra-Red
MWIR مخفف mid-wave infrared

 

اكنون پروژهء ارتقاء مدلهای یك نفرهء C و دو نفرهء D آغاز شده است. اگرچه تا حد زیادی ظاهر مدلهای C و D به هم شبیه است، ولی خروجی طرح ارتقاء، شامل دو گونهء مختلف از F-18 خواهد بود كه عمدهء تمركز برنامهء ارتقاء، بر روی قابلیت عملیات در شب خواهد بود.

زمانی، F-18B تنها جنگنده‏ای آموزشی بود ولی در جنگندهء F-18D، كابین عقب، مملو از نمایشگرهای رنگی چندمنظوره و كلیدهای رهاسازی سلاح و كنترل آنها می‏باشد كه این امر به F-18، قابلیت فرماندهی، پیشتازی عملیات و هدایت سایر جنگنده‏ها را جهت هدف‏یابی و نابودسازی اهداف، می‏دهد.

 

تولید مدلهای C و D در اواخر دههء 1990 پایان یافت و به جای آنها F/A-18E و F/A-18F (سوپرهورنت) در خط تولید قرار گرفته است. مدلهای كنونی A و B قرار است تا پایان سال 2015 و مدلهای C و D تا پایان سال 2020 در خدمت باقی خواهند ماند. F-18 امروزه، انبوهی از مشتریان خارجی را برای خرید در پیش رو می‏بیند.

مدل های مختلف جنگنده F-18

 

تاریخچه اولین پرواز
F-18A به تاریخ 18 نوامبر 1978
F-18C به تاریخ 3 سپتامبر 1986
F-18D به تاریخ 6 می 1988

ورود به خدمت
F-18A به تاریخ 7 ژانویه 1983
F-18D به تاریخ نوامبر 1989

 

خدمه
F/A-18 A/C = یك نفر
F-18D = دو نفر، یك خلبان و یك افسر تسلیحات

 

قیمت
35 میلیون دلار (سال 2003) برای مدل F/A-18E

 

ابعاد
طول: 56 فوت = 17.07 متر
فاصلهء دو سر بالها: 37.50 فوت = 11.43 متر
ارتفاع: 15.25 فوت = 4.66 متر
سطح بالها: 400 فوت مربع = 37.16 متر مربع

 

اوزان
وزن خالی: 23.050 پاوند = 10.455 كیلوگرم
وزن عادی برای برخاستن:
36.710 پاوند = 16.650 كیلوگرم (جهت ماموریت نبرد هوایی)
49.225 پاوند = 22.330 كیلوگرم (جهت عملیات تهاجمی زمینی)

حداكثر وزن قابل برخاستن: 56000 پاوند = 25.400 كیلوگرم

 

حجم مخازن سوخت
مخزن داخلی: 10.860 پاوند = 4.925 كیلوگرم
مخزن خارجی: 6.730 پاوند = 3.055 كیلوگرم
حداكثر وزن قابل بارگذاری: 15.500 پاوند = 7030 كیلوگرم

 

پیشرانه
دو موتور توربوفن ساخت جنرال الكتریك از نوع F404-400 با قابلیت پس‏سوز
كشش هر موتور: 32000 پاوند = 142.400 نیوتن با استفاده از پس‏سوز

 

عملكرد
حداكثر سرعت: 1190 مایل بر ساعت = 1915 كیلومتر بر ساعت در ارتفاع 40000 فوتی (12190 متری) = 1.8 ماخ
نرخ اوج‏گیری: 45000 فوت در دقیقه = 13715 متر بر دقیقه
سقف پرواز خدمتی: 50000 فوت = 15240 متر

 

برد پروازی
در حالت شكاری (fighter mission) = 800 ناتیكال مایل = 1480 كیلومتر (رفت و برگشت)
در حالت تهاجمی (attack mission) = 1150 ناتیكال مایل = 2130 كیلومتر (رفت و برگشت)
برد عبوری: 1800 ناتیكال مایل = 3335 كیلومتر (با سه مخزن سوخت خارجی)

 

حد تحمل شتاب ثقل: نامعلوم (بنا بر گزارشی حدود 7.5 برابر g)

 

تسلیحات
مسلسل 20 میلی متری M61A1 Vulcan با 570 تیر فشنگ
7 جایگاه حمل بار در زیر بدنه و بالها و دو جایگاه در نوك بالها

 

تسلیحات هوا به هوا
موشك میان برد AIM-7 (اسپارو)
موشك كوتاه برد حرارت یاب AIM-9 (سایدوایندر)
موشك میان برد AIM-120 (آمرام)
موشك كوتاه برد AIM-132 (آسرام)

 

تسلیحات هوا به سطح
AGM-45 Shrike (شرایك)
AGM-62 Walleye (وال‏‎آی)
AGM-65 Maverick (ماوریك)
AGM-84 Harpoon (ضدكشتی)
AGM-84 SLAM
AGM-84 SLAM-ER
AGM-88 HARM (ضد رادار)
AGM-123 Skipper
AGM-154 JSOW

 

بمب
GBU-10/12/24 Paveway (هدایت لیزری)
GBU-15 EO-guided (هدایت الكترواپتیكالی)
GBU-29/30/31/32/35 JDAM (هدایت شونده توسط ماهواره)
بمبهای هسته‎‏ای B-57 و B-61 (استحكام‏شكن)
Mk 82/83/84 GP
Mk 20 Rockeye
BLU-107 Durandal
CBU-59 (بمب خوشه‏ای)

 

سایر موارد
غلافهای اغتشاش‏گر الكترونیكی (ECM pod)
غلافهای راكت انداز

 

مدل های مختلف جنگنده F-18

انواع تولید شده

YF-17 Cobra
جنگندهء تولید شده در طرح مناقصهء ساخت «جنگندهء سبك» برای نیروی هوایی ایالات متحده؛ اگرچه هیچگاه انتخاب نشد ولی نیروی دریایی از طرح آن برای تولید F/A-18 Hornet استفاده كرد.

 

F/A-18A
اولین مدل تولید شده به تعداد 371 فروند.

 

AF-18A
نوع یك نفره‏ای كه توسط نیروی هوایی كانادا خریداری شد. این مدل بر اساس F-18A ساخته شد ولی اكنون همگی به سطح مدل F-18C ارتقاء یافته‏اند و قرار است تا سال 2011 در خدمت باقی بمانند. تعداد تولید شده: 57 فروند

 

ATF-18A
نوع دو نفرهء آموزشی جهت نیروی هوایی استرالیا كه بسیار شبیه به مدل F-18B می‏باشد. تعداد تولید شده: 18 فروند

 

CF-18A / CF-188A
نوع یك نفره‏ای كه توسط نیروی هوایی كانادا خریداری شد و بر اساس F-18A ساخته شده است با این تفاوت كه دارای سیستم شناسایی اهداف در شب می‏باشد كه در مدل A وجود ندارد. همچنین دارای سیستم ILS (سیستم فرود ایمن) و توانایی حمل غلافهای راكت‏انداز LAU-5003 می‏باشد. كانادا قصد دارد این جنگنده‏ها را تا سال 2017 عملیاتی نگه دارد. تعداد تولید شده: 98 فروند

 

EF-18A / C-15
نوع یك نفره‏ای كه توسط نیروی هوایی اسپانیا خریداری شد و بر اساس F-18A ساخته شده است، اما همگی تا سطح استاندارد نزدیك به مدل F-18C ارتقاء یافته‏اند. تعداد تولید شده: 60 فروند

 

RF-18A
نوع شناسایی كه به تعداد بسیار اندك ساخته شده است و برای امور تحقیقاتی در اختیار نیروی دریایی و سازمان ناسا قرار دارد.

 

F/A-18B / TF/A-18A
نوع دو سرنشینهء آموزشی، تولید شده به تعداد 40 فروند

 

CF-18B / CF-188B
نوع دو سرنشینهء آموزشی برای كانادا، تولید شده به تعداد 40 فروند

 

EF-18B / CE-15
نوع دو سرنشینهء آموزشی برای اسپانیا، تولید شده به تعداد 12 فروند

 

F/A-18C
نوع ارتقاء یافتهء مدل تك سرنشینه كه قابلیت پرتاب موشك هوا به هوای AIM-120 (آمرام) و موشك هوا به زمین AGM-65 (ماوریك) به آن افزوده شده است. همچنین سیستم‏های الكترونیك آن ارتقاء یافته، نوع جدیدی از صندلی پرتاب شونده بر رویش نصب شده و باریكه‏های كوچكی به لبه‎های حملهء بالها جهت كاهش اثرات نوسانات پروازی و افزایش میزان زاویهء حمله، بدان افزوده شده است. تعداد تولید شده: 355 فروند

 

KF-18C
نوع تك سرنشینه‏ای كه به كویت فروخته شده و براساس F-18C ساخته شده است. تعداد تولید شده: 32 فروند

 

KAF-18D
نوع دوسرنشینهء آموزشی مخصوص كویت. تولید شده به تعداد 8 فروند

 

F/A-18D
نوع دو سرنشینه مخصوص عملیات در شب، جهت سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده، شامل سیستم‏های الكترونیكی ارتقاء یافتهء مشابه مدل C.

 

F/A-18E/F
مهمترین مدل ارتقاء یافته از جنگندهء F-18 موسوم به «[b]سوپر هورنت[/b]» با بدنه‏ای كشیده‏تر و بالهای بزرگتر.

 

Hornet 2000
مدل جدیدی كه توسط شركت مك‏دانل‏داگلاس پیشنهاد داده شده است با بال و دم بزرگتر، بدنهء كشیده‏تر، موتورهای جدیدتر، كابین دیجیتالی بسیار پیشرفته‏تر، كه احتمالن جایگزین مدلهای E و F خواهد شد.

 

سابقهء عملیاتهای انجام شده
* لیبی – عملیات ال دورادو كانیون – اجرا شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده – به سال 1986 (Operation El Dorado Canyon)

 

* عراق – عملیات طوفان صحرا – اجرا شده توسط كانادا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1991 (Operation Desert Storm)
* عراق – سلسله عملیات مراقبت هوایی در منطقهء‌ جنوبی پرواز ممنوع بین سالهای 1991 تا 2003 – اجرا شده توسط نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده (Operation Southern Watch)

* بوسنی و هرزگوین – اجرا شده توسط اسپانیا، كانادا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1995 (Operation Deliberate Force)

 

* عراق – عملیات روباه صحرا – اجرا شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1998 (Operation Desert Fox)

 

* كوزوو – عملیات نیروهای متفقین – اجرا شده توسط اسپانیا، كانادا و نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1999 (Operation Allied Force)

 

* افغانستان – عملیات آزادسازی افغانستان – اجرا شده توسط نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 2001 تاكنون (Operation Enduring Freedom)

 

* عراق – عملیات آزادسازی عراق – اجرا شده توسط استرالیا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 2003 تاكنون (Operation Iraqi Freedom)

 

كاربران هورنت
استرالیا، كانادا، فنلاند، كویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس، سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده (US Marine Corps)، نیروی دریایی ایالات متحده (US Navy) و سازمان ناسا.

 

مدل های مختلف جنگنده F-18

 

پایان كار گربهء افسانه‏ای گرومن

جایگزینی سوپرهورنت به جای بهترین رهگیر جهان

با تفاصیلی كه در مورد قابلیتهای عالی F/A-18E/F گفته شد، این جنگنده ثابت كرده است كه می‏تواند به طور گسترده در نیروی دریایی ایالات متحده به خدمت گرفته شود. از این رو قرار است با ورود به خدمت 548 فروند سوپرهورنت، جنگنده‏های F/A-18A و F-14D حداكثر تا پایان سال 2010 همگی از ردهء خدمت خارج می‎شوند. قرار است در هر ناو هواپیمابر، 12 فروند F/A-18E و 14 فروند F/A-18F به كار گرفته شوند. چهار یا پنج فروند از این جنگنده‏ها، به عنوان سوخت‏رسان عمل خواهند كرد.

علاوه بر اینها، مدل دوسرنشینهء EA-18G Growler (گراولر) به عنوان هواپیمای جنگ الكترونیك، جایگزین هواپیماهای قدیمی EA-6B Prowler خواهند شد. در هر ناو هواپیمابر یك دستهء 6 فروندی از EA-18 ها به خدمت گرفته خواهند شد.

 

هرچند نیروی دریایی تمایل دارد دسته‏ای 1000 فروندی از سوپرهورنت‏ها را تا سال 2030 به خدمت گیرد، ولی برنامه‏‎های جدیدی چون جنگندهء F-35 نیز در حال اجرا هستند و ممكن است زودتر از این زمان، عمر سوپرهورنت‏ها تمام شود.امروزه مشتریان بسیاری برای جنگنده‏های F/A-18E/F پیدا شده‏اند، از جمله سنگاپور و مالزی كه تمایل زیادی برای به خدمت‏گیری نوع صادراتی سوپرهورنت اعلام كرده‏اند.

سوپرهورنت اگرچه جنگنده‏ای فوق‏العاده بر علیه اهداف زمینی و دریایی است ولی نسبت به F-14D توانایی بسیار اندكی در رهگیری دوربرد هواپیماها و موشكهای كروز دشمن دارد و این بزرگترین نقطهء ضعفی است كه با از رده خارج كردن تامكتها، ناوهای هواپیمابر را مورد تهدید موشكهای كروز و دوربرد بمب‏افكن‏های دورپرواز دشمن نظیر Tu-95 و Tu-160 قرار خواهد داد.
 
 
جدیدترین مطالب سایت