برنده مسابقات بهترین طراحی در تولید هوپیمای B-1A لنسر

بهترین طراحی در تولد B-1A لنسر

این مشابه ویژگی هاي منحصر به فردی دارد که دارای برترین طراحی هست در نوع خود و جایزه برترین طراحی را در یافت نموده هست با ما در سایت تالاب باشید بابهترین ها پس از دوره اي طولانی شامل مطالعات گوناگون، راکول اینترنشنال که الان جزئی از بوئینگ هست، توانست برای انچه که در تولد B-1A خلق کرد برنده مسابقات برترین طراحی شود.

مجله تصویری سلاح- راکول B-1 لنسر یک بمب افکن استراتژیک، چهار موتوره، مافوق صوت و با بال متحرک هست که اصلی ترین اپراتور آن نیروی هوایی ایالات امریکا محسوب می‌شود.

این پرنده جنگی در کنار B-2 اسپیریت و B-52 استراتوفورترس یکی از سه بمب افکن استراتژیک نیروی هوایی کشور آمریکا تا سال 2017 به شمار میرود. B-1 برای نخستین بار در دهه ي 1960 بعنوان یک پلت فرم ترکیبی از کانویر B-58 هاسلر و B-52 معرفی و در نهایت جایگزین هر دو آنها شد.

کانویر B-58 هاسلر

B-52

این مشابه ویژگی هاي منحصر به فردی همچون حداکثر سرعت 2.2 ماخ در ارتفاع بالا و قابلیت پرواز در مسافت هاي طولانی با سرعت 0.85 ماخ در ارتفاع بسیار پایین، در کارنامه ي خود به ثبت رساند.

B-1A

با این حال به دلیل هزینه ي گزاف ساخت بمب افکن، معرفی موشک کروز AGM-86 ALCM و وجود B-2 اسپیریت همگی از جمله فاکتور هایي بودند که منجر به لغو برنامه ساخت B-1 لنسر در سال 1977 شدند، تا گذشته از این تاریخ تنها سه مشابه نخست از این بمب افکن مافوق صوت ساخته شد.

این برنامه در سال 1981 مجددا از سر گرفته شد و با تغییراتی در سطح مقطع راداری همراه بود. ساخت دوباره تحت عنوان B-1B با تحولات دیگری نیز همراه بود که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به این موارد اشاره کرد: اگرچه حداکثر سرعت در ارتفاعات بالا به 1.25 ماخ کاهش داشت، اما بیشینه سرعت در ارتفاعات پایین به 0.96 ماخ افزایش یافت.

سیستم هاي الکترونیک بمب افکن نیز به طور قابل توجهی متحمل پیشرفت شدند. از طرفی بدنه B-1 به منظور پرواز با حداکثر مخازن سوخت و ظرفیت بارگیری، تغییراتی مثبت را تجربه کرد. تحویل بمب افکن هاي تحول یافته B-1B در سال 1986 آغاز و در همین سال نیز بعنوان “بمب افکن اتمی” به خدمت نیروی هوایی ایالات امریکا گرفته شد.

در سال 1988، همۀ 100 فروند B-1B مراحل ساخت خود را به اتمام رساندند. برای نخستین بار این بمب افکن در سال 1998 در بمباران عراق و در سال 1999 در بمباران یوگسلاوی توسط ناتو مورد بهره برداری قرار گرفت.

در واقع B-1B در عراق و افغانستان حمایت زیادی از ایالات امریکا و نیرو هاي نظامی ناتو به عمل آورد. نیروی هوایی کشور آمریکا از سپتامبر سال 2012 تاکنون، 66 فروند B-1B در اختیار دارد. همینطور انتظار میرود که این بمب افکن تا دهه 2030 همچنان اوضاع فعالیت خود را حفظ کند.

B-1B

توسعه

همانگونه که پیش تر اشاره شد، نیروی هوایی کشور آمریکا تقاضای خود مبنی بر ساخت بمب افکنی ترکیبی را ارائه داد. قرار بود این بمب افکن ظرفیت و برد B-52 و حداکثر سرعت 2 ماخ B-58 را داشته باشد. ظرفیت سوختی حجیم B-52 امکان عملیات در ارتفاعات پایین تر و در عین حال به مدت بیشتری را در اختیار بمب افکن ترکیبی قرار می داد.

بدنه بزرگ آن نیز قابلیت بیشتری در راستای مقابله با رادار ها را فراهم میکرد. لازم به ذکر هست که پس از بازنشستگی F-111 در سال 1998 و همینطور F-14 تام کت در سال 2006، B-1 تنها پرنده نظامی مجهز به بال متحرکی هست که به نیروی هوایی کشور آمریکا خدمت می‌کند.

گرچه این بمب افکن نارسایی هاي نیز داشته هست برای مثال در سال 1990، دو مورد آتش سوزی در موتور آن گزارش شد و تاکنون 9 فروند B-1 دچار سانحه هوایی شده و 17 نفر خدمه کشته شده اند. با بروز رسانی هایي که در مورد این بمب افکن لحاظ شده و ادامه دارد، پیش بینی میشود بتواند تا سال 2038 فعال باقی مانده و خدمت کند.

با وجود این دسته به روز رسانی ها، هزینه هاي تعمیر و نگهداری B-1 بالا هست. برای مثال هر ساعت پرواز نیازمند 48.4 ساعت بررسی و تعمیرات خواهد بود و یا هزینه هاي تعمیر در بخش سوخت این بمب افکن به ازای هر 12 ساعت ماموریت، در سال 2010 چیزی نزدیک به 720،000 دلار برآورد شد. از این رو گفته میشود برنامه ریزی هاي پنتاگون در راستای جایگزینی این بمب افکن با B-21 پس از سال 2025 تمرکز یافته هست.

انواع

B-1A:

این مدل نسخه ي اصلی طرح B-1 با حداکثر سرغت 2.2 ماخ هست. 4 مشابه نخست از این مورد ساخته شد اما هیچ گاه وارد خط ساخت نشد.

B-1B:

این مدل مشابه تغییر یافته اي از طرح B-1 هست که حداکثر سرعت آن به 1.25 ماخ کاهش یافته و به منظور عملیات در ارتفاعات پایین ساخته شده هست. از B-1B در مجموع 100 فروند ساخت شد.

B-1R:

این مدل مشابه اي هدفمند از B-1B هست که تغییرات مهمی را متحمل شده هست. از جمله اساسی ترین تحولات این بمب افکن میتوان به این موارد اشاره کرد: رادار هاي تقویت شده، موشک هاي هوا به هوا، موتور هاي اخیر پرت اند ویتنی اف 119. حداکثر سرعت این مشابه 2.2 ماخ برآورد شده هست اما با کاهش 20 درصدی برد نسبت به مدلهای قبلی همراه هست.

مشخصات راکول B-1 لنسر

+ مشخصات عمومی

– خدمه: 4

– بار خوب: 56،700 کیلوگرم

– طول: 44.5 متر

– پهنای بال: در حالت جمع 24.1 متر و در حالت باز 41.8 متر

– ارتفاع: 10.4 متر

– ماهی واره: NACA69-190-2

– وزن خالی: 87،100 کیلوکرم

– وزن بارگیری شده: 148،000 کیلوگرم

– بیشینه وزن برخاست: 216،400 کیلوگرم

– موتور هواگرد: 4 موتور جنرال الکتریک F101-GE-102

– رانش خشک: 77.4 کیلو نیوتون هرکدام

– رانش با پس سوز: 136.92 کیلو نیوتون هر کدام

+ عملکرد

– حداکثر سرعت: در ارتفاعات بالا «15،000 متر» برابر با 1،335 کیلومتر بر ساعت و در ارتفاعات پایین «60 الی 150 متر» برابر با 1،100 کیلومتر بر ساعتگ

– برد: 9،400 کیلومتر

– سقف پرواز: 18،000

– بارگیری بال: 816 کیلوگرم بر متر مربع

– نسبت نیرو به وزن: 0.38

+ جنگ افزار ها

– بمب ها:

84× Mk-82
81× Mk-82
84× Mk-62
24× Mk-84
24× Mk-65
30× CBU-87/89/CBU-97
30× CBU-103/104/105
24× GBU-31 JDAM
15× GBU-38 JDAM
48× GBU-38 JDAM
48× GBU-54 LaserJDAM
96× or 144× GBU-39
24× AGM-154
24× AGM-158

– الکترونیک هوانوردی:

1× AN/APQ-164
1× AN/ALQ-161
1× AN/ASQ-184
1× Sniper Advanced Targeting Pod