وقتی که برخی از افراد گریبانگیر ضعف ماهیچه میشوند باید برای انها ماهیچه هاي مصنوعی تهیه دید .
پلیمرهای حافظهدار به دستهاي از مواد هوشمند اطلاق میشود که توانا میباشند پس از تغییر شکل به کمک یک عامل بیرونی مثل دما یا الکتریسیته، مجدداً شکل نخست خود رابه دست آورند.
اینگونه مواد با دقت به خواص انحصار به فردشان دقت تعداد زیادی از محققان را در حوزههاي گوناگون علم از جمله زیستدکتری و رباتیک بخود جلب کردهاند.
به گزارش تالاب فناوری نانو نیز به پیشرفت هرچه بیشتر کاربرد این مواد کمک شایانی کرده هست، به گونهاي که پژوهشگران دانشگاه مراغه نانو کامپوزیتی را ساخت کردند که توانا هست شکل نخست خود رابه خاطر بسپارد.
پزشک محمد سبزی، عضو هیأت علمی دانشگاه مراغه ضمن قیاس تمایز پلیمرهای حافظهدار سنتز شده دراین پروژه با پلیمرهای حافظهدار معمول، گفت: پلیمرهای حافظهدار معمول عمدتا دارای حافظه دوگانه میباشند، به این معنی که توانا میباشند فقط دو حالت رابه خاطر بسپارند که یک حالت دائمی و یک حالت موقتی هست.
وی افزون کرد: دراین تحقیق یک نانوکامپوزیت دارای سه حالت حافظه سنتز شده هست که یک حالت مرتبط به شکل دائم و دو حالت دیگر مرتبط به شکل موقت هست.
به گزارش تالاب به گفته این محقق، دراین تحقیق با افزون کردن نانو صفحات گرافن به یک اساس پلیمری به این مهم دست پیدا کردهایم. کاربرد نهایی این نانوکامپوزیت در ساخت حسگرها، رباتیک و ماهیچههاي مصنوعی هست.
سبزی با بیان این که این نانوکامپوزیت پلیمری دارای خاصیت زیستتخریبپذیری هست، ادامه داد: برای مثال اگر از این نانوکامپوزیت برای ساخت استنتهاي گشاد کننده عروق بهرهگیری شود، نیاز به عمل جراحی ثانویه برای خارج کردن آن از رگ نیست، چون استنت به مرور دوران درون بدن تجزیه می شود.
این محقق ادامه داد: از دیگر کاربردهای این پلیمر حافظهدار، بهرهگیری آن بهعنوان داربست بخصوص داربست سلولهاي استخوانی هست.
به طوریکه این پلیمر در حالت صاف وارد محل شکستگی و آسیبدیده می شود و با اعمال محرک شکل محل آسیب دیده رابه خود می گیرد و آنجا را دقیقا پر می کند و با رشد سلولهاي استخوانی روی این داربست پلیمری، محل آسیب دیده با سرعت و بازدهی بالاتری ترمیم میشود.
عضو هیات علمی دانشگاه مراغه با بیان این که پلی لاکتیک اسید از استحکام و مدول بالایی برخوردار هست، اما این پلیمر بسیار شکننده هست و قابلیت تغییر شکل کافی برای تعداد زیادی از کاربردهای حافظه شکلی را ندارد، خاطر نشان کرد: از طرفی پلی وینیل استات پلیمری با مدول و استحکام پایین هست، اما دارای قابلیت تغییر شکل بسیار بالایی هست.
این دو پلیمر در تمام درصدهای وزنی قابل امتزاج میباشند. بنابر این با آلیاژسازی این دو پلیمر یک آلیاژ حافظهدار با خواص مکانیکی محبوب و دمای انتقال شیشهاي دلخواه «نزدیک به دمای بدن» طراحی شده هست.
وی، افزون کردن نانوصفحات گرافن به این آلیاژ را سبب التیام خواص مکانیکی و رفتار حافظهداری این آلیاژ دانست و ادامه داد: این امر سبب شد تا از حافظهداری دوگانه به رفتار حافظهداری سهگانه ارتقاء یابد.
همینطور رسانایی الکتریکی بالای گرافن باعث شده آلیاژ نهایی افزون بر حساسیت به دما، نسبت به جریان الکتریکی نیز حساسیت داشته باشد.
به گفته وی بر اساس نتایج آزمونهاي انجام شده، افزودن نانوصفحات گرافن به آلیاژ پلیمری پلی ونیل استات پلی لاکتیک اسید سبب بروز دو دمای انتقال شیشهاي مجزا ودر نتیجه ایجاد ساختار حافظهداری سهگانه میشود.
این پروژه از سمت پزشک محمد سبزی، عضو هیات علمی و مسعود بابا احمدی، دانش فرهیخته مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه مراغه و دانشجوی کنونی مقطع دکترای پژوهشگاه پلیمر اجرایی و نتایج آن در مجله ACS Applied Materials & Interfaces با ضریب تأثیر ۷.۵۰۴ توزیع شده هست.