شرکت سانگ یانگ قدمتی به اندازه تاریخ خودروسازی کره جنوبی و دیگر برندهای مطرح این کشور دارد که از زمان تأسیس در ۱۹۵۴ تا کنون، با فراز و نشیبهاي زیادی روبهرو بوده است.
این شرکت در ابتدا سازنده ماشینهم اکنون سنگین راهسازی، اتوبوس و کامیون بود که بعد ها به سمت تولید خودرو های سواری و مخصوصا کلاس کراساوور پیش رفت، اما با بحرانهاي مالی مختلف روبهرو شد و چندبار دست به دست شد.
درسال ۱۹۸۷ یک شرکت انگلیسی به نام پنتر وستویندز «Panther Westwinds» سهامدار اصلی سانگیانگ شد و آغازگر همکاری نزدیک آنها با مرسدس بنز و ساخت موسو در ۱۹۹۳ گردید. سانگیانگ درسال ۱۹۹۷ به غول صنعتی آن دوران کره جنوبی یعنی شرکت دوو فروخته شد؛ اما در نهایت با ورشکستگی دوو درسال ۱۹۹۹، طراحی و تولید اتومبیل در آن تعطیل بود تا اینکه با حضور قدرت بزرگ خودروسازی هند، شرکت تاتاموتورز در دوو، سانگ یانگ هم جان تازهاي گرفت و با مدلهاي رکستون و کایرون درحدود سالهاي ۲۰۰۲ به بازار جهانی بازگشت.
سرانجام درسال ۲۰۱۱، ۷۰ درصد سهام سانگ یانگ به دیگر خودروساز بزرگ هند، ماهیندرا فروخته شد و ازآن زمان تا کنون مبدل به چهارمین اتومبیل ساز کره جنوبی با تولید بیش از ۱۲۰ هزار دستگاه درسال شده است.
در بازار جهانی، تیوولی با دو پیشرانه ۱.۶ لیتری عرضه می شود که یکی بنزینی و دیگری دیزل است. نوع بنزینی با کد XGi160 مسلما بیشترین فروش را داشته ودر کشورمان نیز موجود است که ۱۲۴ اسب بخار قدرت و ۱۵۷ نیوتنمتر گشتاور دارد.
استاندارد NVH برای این پیشرانه بسیار عالی محاسبه شده است و دلیل آن تنظیم دقیق زنجیر تایم «تسمه تایم زنجیری» بنظر میرسد. لازم به توضیح است که NVH مخفف Noise, vibration, and harshness به معنی صدای اضافی، لرزش و اصطلاحا غرش موتور به هنگام فشار بر پدال گاز یا کار در ایست کامل است که پایین بودن شماره آن نشان از آرامش پیشرانه دارد.
تیوولی در ظاهر یک خودروی اسپرت و جوانپسند است، اما در بحث قوای محرکه قرار نیست پرشتاب و سرعتی عمل کند. پیشرانه ۱.۶ لیتری هرچند روی خودرویی سبک و ۱۳۰۰ کیلوگرمی نصب شده است؛ اما برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت، زمان نسبتا زیاد ۱۳ تا ۱۴ ثانیه لازم دارد که چندان جالب توجه نیست. از سویی دیگر باید توجه داشت که این اتومبیل دارای استاندارد آلایندگی یورو۶ است که شاید برای ما در ایران – که در شهرهایی آلوده با خودرو های غیر استاندارد زندگی میکنیم – اهمیت زیادی نداشته باشد، اما نشان دهندهي مصرف سوخت بسیار خوب ۶ تا ۸ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است که برای یک خودروی کراساوور بسیار خوب محاسبه می شود.
متریال بهکاررفته در کابین و صندلیها، باتوجه به قیمتی که برای این اتومبیل پرداخت میشود، کاملا راضی کننده است؛ اما چرم درجهیک نیست و پلاستیک زیادی هم در آن بکار رفته است. از سویی دیگر سطح آپشنهاي نمونه وطنی تقریباً کامل است و با داشتن دوربین عقب و رینگهاي ۱۸ اینچ، نسبت به نمونه فول خارجی صرفا چند مورد کماهمیتتر، مثل گرمکن فرمان و صندلی کم دارد.
در بحث هزینهي نگهداری باید توجه داشت که در کنار جعبهدندهي اتوماتیک ساخت AISIN ژاپن که انصافا نرم و سریع عمل می کند، پیشرانه این ماشین ساخت شرکت مادر سانگیانگ، یعنی ماهیندار هندوستان است و هرچند با استانداردهای جهانی همخوانی دارد و کم استهلاک بنظر میرسد، قابل مقایسه با رقیبان ژاپنی و کرهاي نخواهد بود. دراین زمینه، گارانتی بلندمدت تیوولی تا حدودی خیال خریدار را آسوده می کند.
منبع:zoomit.ir