شهادت امام محمد جواد (ع)، جوانترین امام شیعیان، فرصتی است تا به عمق معنویت، صبر و بزرگواری ایشان فکر کنیم. امامی که با وجود سن کم، دریایی از علم و اخلاق بود و در سختترین شرایط توانست چراغ هدایت باشد. یادشان گرامی و راهشان پررهرو باد.
جان جواد، فدای راه حق،
که بود چراغ دلهای خسته.
در کودکی به قلهی معرفت رسید،
امام جواد، ستارهی همیشه درخشان.
غم دل ما، در فراق جواد،
چون ابر سیاه، بر آسمان جان.
کلامش، حکمت در هر جمله،
پیر خرد و جوانی باهم بود.
دعا کن ای دل، به یاد جواد،
که او بود سفیر نور و صفا.
از میان خفقان، صدای حق،
جواد آمد به جانها روشنی.
در سایهی ولایتش، آرامش است،
امام جوان، ولی بزرگ دل.
با قلبی پر از مهر و صفا،
قدم زد به کوچههای تاریکی.
شهادت تو، ای جواد پاک،
دردی است بیانتها بر دلها.
همچو گلی که در باد میرقصد،
تو رفتی ولی بوی تو ماند.
جواد، نامت درس ایثار و عشق،
راهت چراغ راه گمشدگان.
در کودکی، با دلی پر از دعا،
تو شدی بزرگتر از زمان خود.
لحظههای فراق، سخت و جانسوز،
اما تو بودی مثال صبر و بردباری.
کلام تو بود چو باران رحمت،
بر جانهای تشنهی حقیقت.
ای نور خدا در ظلمت زمان،
شهادت تو، زخم بر دل جهانیان.
هر قطره اشک، سلام بر توست،
ای امام جوان، وارث پاکیها.
جواد، نامت ماند تا ابد،
در دل مؤمنان، نشانی جاودان.
تو رفتی ولی صدایت ماند،
صدای عدل و داد و آزادی.
در بزم عاشقان، یاد تو،
مانند مهتابی است در دل شب.
ای امام مهربان و دانا،
دعا کن برای دلهای بیصدا.
شهادت تو، فریاد مظلومیت،
در تاریخ نورانی اسلام.
دلهای ما با تو زنده است،
تو چراغ هدایت در این زمان.
ای جواد، گوهر ولایت،
تو همیشه در قلب ما میمانی.
در گریهها و در دعاها،
یاد تو زنده است، ای امام پاک.
شهادت تو، چراغی شد،
که در تاریکیها را به رویمان گشود.
شهادت امام جواد (ع) نه تنها پایانی بر زندگی کوتاه ایشان نبود، بلکه شروعی بود برای به یاد داشتن علم، اخلاق و صبر در دلهای ما. بیایید از این امام بزرگ بیاموزیم که هرچقدر عمر کوتاه باشد، میتوان چراغی فروزان در تاریکی جهان بود. راهش را ادامه دهیم و با ایمان، استقامت و مهرورزی، دنیا را روشن کنیم.