جشن میانه بهار + جشن بهاربد چه روزی است ؟
امروزه، تعداد زیادی از آداب و رسوم ایرانی فراموش شده‌اند و افراد اندکی از جشن‌هاي باستانی ایران آگاهی دارند. جشن میانه بهار، از جمله جشن‌هاي ایران باستان بـه شمار میرود کـه قدمت ان بـه زمان زرتشت پیامبر باز میگردد، فرارسیدن نیمه بهار را جشن می گیرد و از جشن‌هاي گاهنباری اسـت.
تاریخچه کامل جشن بهاربد
پانزدهم اردیبهشت یا روز «دی بـه مهر» در اردیبهشت ماه یکی از جشن‌هاي ایرانی بـه نام جشن میانه‌ي بهار یا جشن بهاربد و یا گاهنبار میدیوزرم اسـت کـه بـه معنای میانه‌ي فصل سبز یا میانه‌ي بهار اسـت.
در زمانی کـه گاه‌شماری گاهنباری یا کهن‌ترین گاه‌شماری شناخته‌شده ایرانی، روایی داشته و هنوز هم نشانه‌هایي از ان کم و بیش بر جای مانده اسـت، آغاز و میانه‌ي هر یک از فصل‌هاي سال با سرور و شادمانی جشن گرفته میشد.
البته میانه‌ي بهار با شانزدهم اردیبهشت برابر اسـت. اما در گذشته و حتی امروزه، عملا پانزدهمین روز ماه دوم هر فصل بـه عنوان میانه‌ي هر فصل شناخته می شود.
جشن‌هاي گاهنباری یا موسم‌هاي سالیانه، ادامه و بازمانده‌اي از نوعی تقویم کهن در ایران باستان اسـت کـه طول سال خورشیدی را نه بـه دوازده ماه خورشیدی، بلکه بـه چهار فصل و چهار نیم‌فصل تقسیم کرده‌اند و هریک از این بازه‌هاي زمانی، نام و جشنی ویژه داشته اسـت.
سال گاهنباری از اولین روز تابستان آغاز میشد و پس از هفت پار‌ه‌ي زمانی، یعنی سه پایان فصل و چهار میانه فصل، بـه آغاز سال بعدی میرسید. پایان بهار یا آغاز تابستان دارای جشن گاهنباری نبوده و تنها بـه عنوان جشن آغاز سال نو بـه شمار می‌رفت.
نظام موسم‌هاي گاهنباری بسیار ساده و دقیق اسـت و امروزه همان گونه بیشتر روستانشینان و کشاورزان سرزمین‌هاي ایرانی از ان بهره می برند. در میان کشاورزان، سنجش زمان بـه گونه‌ي شمارش روزهای فصل «مثلاً بیستم بهار، چهلم بهار و یا بیست روز بـه تابستان مانده» بسیار رایج‌تر از سنجش زمان براساس عدد روز و ماه اسـت.
متن پهلوی «ویـچـیـتَـکی‌هاي زادسـپَـرَم» بـه معنی گزیده‌هاي زادسپرم، به جز اشاره‌هاي کوتاه و جالبی کـه بـه تاریخچه و رویداد های زمان زرتشت میپردازد، برانگیختن او بـه پیامبری را نیز بـه همین روز منسوب میکند.
«زادسپرم» پسر کهتر «جم شاپوران» رد پارس و کرمان بوده و نسب وی را بـه آذرباد مهرسپندان، موبدان موبد معاصر شاپور دوم ساسانی دانسته‌اند.
زادسپرم می گوید کـه زرتشت در دی بـه مهرروز از اردیبهشت‌ماه یا پانزدهم اردیبهشت، بـه جشن‌گاهی میرود کـه در ان روز مردمان بسیاری در آنجا جشنی بـه نام «بهاربُد یا بهاربود» آراسته بوده‌اند. در بامداد ان روز، او برای کوبیدن هوم «هَـئـومَـه» بـه کرانه‌ي رود دائیتی میرود ودر آنجا «وهومن» بدو فراز می آید. وهومن، پوشاکی از روشنایی بر تن داشت و سراسر اندام او از روشنایی بود. او زرتشت را بـه انجمن همپرسگی امشاسپندان بر کرانه رود دائیتی فراز می برد ودر همین انجمن، اورمزد وی را بـه دین‌آوری بر می‌گزیند.
امروزه بازمانده‌هایي از جشن کهن بهاربُد در نواحی گوناگون سرزمین‌هاي ایرانی مانند مراسمی زیبا و نمادین در حوض سعدی شیراز و چشمه مجاور ان بر جای مانده اسـت، اما آیین‌هاي بزرگداشت روز پیام‌آوری زرتشت بـه کلی فراموش شده و برگزار نمیشود.
همچنین امروزه در روز شانزدهم اردیبهشت، مهرروز، جشنی با نام «می‌گلان یا مهرگلان» دربخش‌هایي از کردستان برگزار می شود.
با توجه به نبودن تقویم در گذشته ، چگونه زمان میانه بهار را در گذشته مشخص می کردند ؟
در روزگاران قدیم، خبری از تقویم‌هاي امروزی نبوده اسـت؛ در ان دوران، سالها بر اساس چهار فصل و ۱۲ ماه تقسیم نمی‌شدند. در واقع، با توجه بـه ضرورت زندگی مردم دامدار و کشاورز ان دوران، تقویم‌ها با توجه بـه پدیده‌هاي اقلیمی درسال خورشیدی، بـه ۶ بخش تقسیم میشدند کـه هرکدام از ان‌ها «گاهنبار» نامیده می شدند. «گاهنبار» یا «گهنبار» بـه‌معنای گاه و زمان بـه بار رسیدن و برپایی مهمانی همگانی اسـت. دراین تقویم باستانی، پنج روز آخر هرکدام از موسم‌هاي سالانه توسط مردم جشن گرفته میشد.
گاهنبار اول، میدیوزرم بـه‌معنای میانه بهار اسـت؛ این روز، چهل و پنجمین روز از سال بـه شمار می رود کـه برابر با ۱۵ اردیبهشت اسـت. روز میانه بهار، دقیقا در میانه فصل سبز سال قرار دارد ودر این زمان، گیاهان رشد می کنند و کشاورزی رونق پیدا می کند. علاوه بر این، بر باور زرتشتیان، دراین گاهنبار، آسمان توسط خدا آفریده شده بود.
جشن میانه بهار همانند دیگر جشن‌هاي گاهنبار، از همان ابتدا بـه زندگی مردم گره خورد و نقش ان وابسته بـه دگرگونی‌هاي فصلی و مرتبط با امور کشاورزی و دامداری بود. در حقیقت، بیشتر این جشن‌ها وابسته بـه امورات زندگی خود مردم هم چون کشاورزی و دامداری بود؛ با این حال، احتمال میرود کـه در دوران ساسانیان، این جشن‌ها بیشتر رنگ و بوی دینی بـه خود گرفته‌اند و مسائل مرتبط بـه باورهای دینی در ان‌ها وارد شده‌اند.
در هر صورت، امروزه از تقسیم‌بندی‌هاي گاهنباری جز نام ان‌ها چیز دیگری باقی نمانده اسـت. جشن‌هاي مرتبط با این تقسیم‌بندی‌ها کـه در گذشته رواج داشته‌اند نیز امروزه در میان مردم جشن گرفته نمیشوند و بـه فراموشی سپرده شده‌اند. جشن میانه بهار نیز از جمله همین جشن‌هاي فراموش‌شده باستانی اسـت.
تاریخچه جشن میانه بهار
طبق روایت‌ها، دقیقا در روز میانه بهار، زرتشت پیامبر در کرانه رود دائیتی برای گسترش دین‌داری بـه‌عنوان پیامبر خداوند مبعوث می شود. از همین رو، مردم در ان دوران، میانه بهار مصادف با پانزدهم اردیبهشت هر سال کـه بـه‌عنوان جشن بهاربد شناخته می شود را جشن می گرفتند.
علاوه بر این، این روز با گاهنبار اول تقویم‌هاي باستانی یعنی جشن میانه بهار و شروع زراعت و کشت‌وکار مصادف شده اسـت؛ از همین رو، مردم آغاز شکوفایی کشاورزی و دامداری را نیز نکو می‌داشتند. در حقیقت، جشن میانه بهار و جشن بهاربد کـه دو جشن جدا هستند، بـه‌دلیل قرار گرفتن دریک روز، در گذر زمان بـه‌عنوان یک جشن واحد شناخته شدند.
نام گذاری های جشن میانه بهار
در گذشته‌هاي بسیار دور، جشن دیگری نیز در میانه‌هاي بهار برگزار می شد؛ این جشن بـه نام بهاربد شناخته میشد؛ بنابر گفته‌ها، زرتشت پیامبر در نیمه بهار بـه پیامبری منسوب شده اسـت؛ از همین رو، زرتشتیان این روز را بـه‌عنوان جشن بهاربد جشن میگرفتند. با این حال، اطلاعات زیادی از جشن بهاربد در دست نیست. هم‌زمانی جشن بهاربد با جشن میانه بهار، سبب شده اسـت تا این دو جشن با یک دیگر اشتباه گرفته شوند؛ در حقیقت، امروزه جشن میانه بهار و بهاربد را بـه‌عنوان دو نام متفاوت یک جشن می‌شناسند.
در جشن میانه بهار – جشن بهاربد چه اعمالی انجام میدهند ؟ آداب و رسوم جشن میانه بهار
امروزه، در نواحی مختلفی از ایران، جشن‌هایي بـه‌عنوان جشن میانه بهار یا بهاربد همان گونه پابرجا هستند؛ اما در کل، آیین و رسوم مربوط بـه بزرگداشت این جشن کهن، سالها اسـت کـه بـه فراموشی سپرده شده‌اند. با این حال، در دوران باستان، جشن میانه بهار همانند دیگر جشن‌هاي گاهنباری جشن گرفته میشد؛ مردم دراین جشن، علاوه بر شادی و پایکوبی، بـه نیازمندان نیز رسیدگی میکردند. علاوه بر این، جشن میانه بهار از اهمیت بسیار زیادی برای کشاورزان و دامداران برخوردار بود.
ان‌ها بر این عقیده بودند کـه برگزاری جشن میانه بهار و همچنین دیگر جشن‌هاي گاهنباری، خیر و برکت بیشتری برای محصولات ان‌ها دارد. اساس و پایه هرکدام از جشن‌هاي گاهنباری، نیکی و درستی اسـت؛ دراین جشن‌ها، آیین اصلی، کمک بـه زرتشتیان نیازمند و نیکی بـه هم‌نوعان اسـت.
گفته شده کـه در جشن‌هاي گاهنباری کـه بـه‌عنوان جشن‌هاي فصلی نیز مشهور بودند، ابتدا موبدان زرتشتی بـه ستایش اهورامزدا و نیایش و دعا مشغول می شدند؛ پس از ان؛ همه ی زرتشتیان درکنار یک دیگر بـه پایکوبی و شادی می‌پرداختند.
جشن میانه بهار در تقویم ایران چه روزی است؟
جشن میانه بهار یا بهاربد کـه پانزدهم اردیبهشت اسـت، در آغاز دهه ۸۰ شمسی بـه‌عنوان روز شیراز نامیده شد. در ان زمان، شورای شهر شیراز، این پیشنهاد را ارائه و مجلس شواری اسلامی نیز با ان موافقت کرد؛ از همین رو، ۱۵ ادریبهشت ماه هر سال، علاوه بر جشن میانه بهار یا بهاربد، بـه‌عنوان روز شیراز نیز در تقویم ملی ایران ثبت شده اسـت.
شهر شیراز، از جمله شهر های تاریخی ایران بـه شمار می رود و تاریخی غنی دارد. در الواح تاریخی متعلق بـه ۲,۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، از این شهر بـه نام «تیرازیس» یاد شده اسـت؛ علاوه بر این، در کتیبه‌هاي تاریخی دوره‌هاي دیگر نیز نام شهر شیراز بـه چشم میخورد. جدای از داشتن تاریخی طولانی، شیراز از لحاظ فرهنگی نیز بسیار برجسته اسـت؛ این شهر برای قرن‌ها بـه‌عنوان دارالعلم مشهور بوده و شاعران و فرهیختگان برجسته‌اي را بـه خود دیده اسـت؛ از همین رو، می توان درک کرد کـه ثبت یک روز از تقویم ملی ایران بـه نام شیراز چه اندازه مهم و ارزشمند اسـت.
انتخاب پانزدهمین روز اردیبهشت ماه و همچنین مصادف شدن ان با جشن کهن میانه بهار، از جمله تصمیمات هوشمندانه شورای شهر شیراز بـه شمار می رود. فصل اردیبهشت را می توان اوج زیبایی شیراز دانست؛ اردیبهشت، بهترین زمان سفر و بازدید از جاهای دیدنی شیراز اسـت.
چکیده
با نگاهی بـه فرهنگ و تمدن اقوام و ملل در نقاط مختلف جهان، میتوان جشن‌ها و مناسب‌هاي زیادی را مشاهده کرد. ایران نیز بـه‌عنوان تمدنی کهن و بزرگ، از این قاعده مستثنی نیست و جشن‌ها و مناسبت‌هاي باستانی زیادی دارد کـه هرکدام از این جشن‌ها برای گرامی‌داشت موضوعی خاص یا جشن‌هاي ماهانه و گاهنبار برپا میشد.
با این حال، بخش زیادی از این جشن‌هاي باستانی با گذر زمان بـه فراموشی سپرده شده‌اند. یکی از جشن‌هاي فراموش‌شده و باستانی ایران، جشن میانه بهار اسـت؛ جشن میانه بهار، از جمله جشن‌هاي ایران باستان بـه شمار می رود و همانگونه کـه از نامش پیدا اسـت، فرارسیدن نیمه فصل بهار را جشن می گیرد.
جشن میانه بهار، یکی از جشن‌هاي گاهنباری و کهن ایران بـه شمار میرود؛ دراین جشن، نیمه فصل بهار و شروع کشت و کار جشن گرفته میشود.
جشن میانه بهار بـه‌عنوان جشن بهاربد نیز شناخته می شود؛ جشن بهاربد، جشنی اسـت کـه بـه باور زرتشتیان، در ان روز، زرتشت بـه پیامبری رسیده اسـت.جشن میانه بهار یا بهاربد در پانزدهم اردیبهشت قرار دارد و مصادف با روز شیراز اسـت.
امروزه، تعداد زیادی از آداب و رسوم ایرانی فراموش شده‌اند و افراد اندکی از جشن‌هاي باستانی ایران آگاهی دارند. جشن میانه بهار، از جمله جشن‌هاي ایران باستان بـه شمار میرود کـه قدمت ان بـه زمان زرتشت پیامبر باز می گردد، فرارسیدن نیمه بهار را جشن می گیرد و از جشن‌هاي گاهنباری اسـت.
تاریخچه جشن میانه بهار
پانزدهم اردیبهشت یا روز «دی بـه مهر» در اردیبهشت ماه یکی از جشن‌هاي ایرانی بـه نام جشن میانه‌ي بهار یا جشن بهاربد و یا گاهنبار میدیوزرم اسـت کـه بـه معنای میانه‌ي فصل سبز یا میانه‌ي بهار اسـت.
در زمانی کـه گاه‌شماری گاهنباری یا کهن‌ترین گاه‌شماری شناخته‌شده ایرانی، روایی داشته و هنوز هم نشانه‌هایي از ان کم و بیش بر جای مانده اسـت، آغاز و میانه‌ي هر یک از فصل‌هاي سال با سرور و شادمانی جشن گرفته می شد.
البته میانه‌ي بهار با شانزدهم اردیبهشت برابر اسـت. اما در گذشته و حتی امروزه، عملا پانزدهمین روز ماه دوم هر فصل بـه عنوان میانه‌ي هر فصل شناخته می شود.
جشن‌هاي گاهنباری یا موسم‌هاي سالیانه، ادامه و بازمانده‌اي از نوعی تقویم کهن در ایران باستان اسـت کـه طول سال خورشیدی را نه بـه دوازده ماه خورشیدی، بلکه بـه چهار فصل و چهار نیم‌فصل تقسیم کرده‌اند و هریک از این بازه‌هاي زمانی، نام و جشنی ویژه داشته اسـت.
سال گاهنباری از اولین روز تابستان آغاز می شد و پس از هفت پار‌ه‌ي زمانی، یعنی سه پایان فصل و چهار میانه فصل، بـه آغاز سال بعدی میرسید. پایان بهار یا آغاز تابستان دارای جشن گاهنباری نبوده و تنها بـه عنوان جشن آغاز سال نو بـه شمار می‌رفت.
نظام موسم‌هاي گاهنباری بسیار ساده و دقیق اسـت و امروزه همان گونه بیشتر روستانشینان و کشاورزان سرزمین‌هاي ایرانی از ان بهره می برند. در میان کشاورزان، سنجش زمان بـه گونه‌ي شمارش روزهای فصل «مثلاً بیستم بهار، چهلم بهار و یا بیست روز بـه تابستان مانده» بسیار رایج‌تر از سنجش زمان براساس عدد روز و ماه اسـت.
متن پهلوی «ویـچـیـتَـکی‌هاي زادسـپَـرَم» بـه معنی گزیده‌هاي زادسپرم، به جز اشاره‌هاي کوتاه و جالبی کـه بـه تاریخچه و رویداد های زمان زرتشت می پردازد، برانگیختن او بـه پیامبری را نیز بـه همین روز منسوب میکند.
«زادسپرم» پسر کهتر «جم شاپوران» رد پارس و کرمان بوده و نسب وی را بـه آذرباد مهرسپندان، موبدان موبد معاصر شاپور دوم ساسانی دانسته‌اند.
زادسپرم می گوید کـه زرتشت در دی بـه مهرروز از اردیبهشت‌ماه یا پانزدهم اردیبهشت، بـه جشن‌گاهی میرود کـه در ان روز مردمان بسیاری در آنجا جشنی بـه نام «بهاربُد یا بهاربود» آراسته بوده‌اند. در بامداد ان روز، او برای کوبیدن هوم «هَـئـومَـه» بـه کرانه‌ي رود دائیتی می رود ودر آنجا «وهومن» بدو فراز می آید. وهومن، پوشاکی از روشنایی بر تن داشت و سراسر اندام او از روشنایی بود. او زرتشت را بـه انجمن همپرسگی امشاسپندان بر کرانه رود دائیتی فراز می برد ودر همین انجمن، اورمزد وی را بـه دین‌آوری بر می‌گزیند.
امروزه بازمانده‌هایي از جشن کهن بهاربُد در نواحی گوناگون سرزمین‌هاي ایرانی مانند مراسمی زیبا و نمادین در حوض سعدی شیراز و چشمه مجاور ان بر جای مانده اسـت، اما آیین‌هاي بزرگداشت روز پیام‌آوری زرتشت بـه کلی فراموش شده و برگزار نمیشود.
همچنین امروزه در روز شانزدهم اردیبهشت، مهرروز، جشنی با نام «می‌گلان یا مهرگلان» دربخش‌هایي از کردستان برگزار میشود.
جشن میانه بهار چه روزی است؟
در روزگاران قدیم، خبری از تقویم‌هاي امروزی نبوده اسـت؛ در ان دوران، سالها بر اساس چهار فصل و ۱۲ ماه تقسیم نمی‌شدند. در واقع، با توجه بـه ضرورت زندگی مردم دامدار و کشاورز ان دوران، تقویم‌ها با توجه بـه پدیده‌هاي اقلیمی درسال خورشیدی، بـه ۶ بخش تقسیم می شدند کـه هرکدام از ان‌ها «گاهنبار» نامیده می شدند. «گاهنبار» یا «گهنبار» بـه‌معنای گاه و زمان بـه بار رسیدن و برپایی مهمانی همگانی اسـت. دراین تقویم باستانی، پنج روز آخر هرکدام از موسم‌هاي سالانه توسط مردم جشن گرفته می شد.
گاهنبار اول، میدیوزرم بـه‌معنای میانه بهار اسـت؛ این روز، چهل و پنجمین روز از سال بـه شمار میرود کـه برابر با ۱۵ اردیبهشت اسـت. روز میانه بهار، دقیقا در میانه فصل سبز سال قرار دارد ودر این زمان، گیاهان رشد می کنند و کشاورزی رونق پیدا میکند. علاوه بر این، بر باور زرتشتیان، دراین گاهنبار، آسمان توسط خدا آفریده شده بود.
جشن میانه بهار همانند دیگر جشن‌هاي گاهنبار، از همان ابتدا بـه زندگی مردم گره خورد و نقش ان وابسته بـه دگرگونی‌هاي فصلی و مرتبط با امور کشاورزی و دامداری بود. در حقیقت، بیشتر این جشن‌ها وابسته بـه امورات زندگی خود مردم هم چون کشاورزی و دامداری بود؛ با این حال، احتمال می رود کـه در دوران ساسانیان، این جشن‌ها بیشتر رنگ و بوی دینی بـه خود گرفته‌اند و مسائل مرتبط بـه باورهای دینی در ان‌ها وارد شده‌اند.
در هر صورت، امروزه از تقسیم‌بندی‌هاي گاهنباری جز نام ان‌ها چیز دیگری باقی نمانده اسـت. جشن‌هاي مرتبط با این تقسیم‌بندی‌ها کـه در گذشته رواج داشته‌اند نیز امروزه در میان مردم جشن گرفته نمی شوند و بـه فراموشی سپرده شده‌اند. جشن میانه بهار نیز از جمله همین جشن‌هاي فراموش‌شده باستانی اسـت.
تاریخچه جشن میانه بهار
طبق روایت‌ها، دقیقا در روز میانه بهار، زرتشت پیامبر در کرانه رود دائیتی برای گسترش دین‌داری بـه‌عنوان پیامبر خداوند مبعوث میشود. از همین رو، مردم در ان دوران، میانه بهار مصادف با پانزدهم اردیبهشت هر سال کـه بـه‌عنوان جشن بهاربد شناخته می شود را جشن میگرفتند. علاوه بر این، این روز با گاهنبار اول تقویم‌هاي باستانی یعنی جشن میانه بهار و شروع زراعت و کشت‌وکار مصادف شده اسـت؛ از همین رو، مردم آغاز شکوفایی کشاورزی و دامداری را نیز نکو می‌داشتند. در حقیقت، جشن میانه بهار و جشن بهاربد کـه دو جشن جدا هستند، بـه‌دلیل قرار گرفتن دریک روز، در گذر زمان بـه‌عنوان یک جشن واحد شناخته شدند.
نام دیگر جشن میانه بهار چیست؟
در گذشته‌هاي بسیار دور، جشن دیگری نیز در میانه‌هاي بهار برگزار میشد؛ این جشن بـه نام بهاربد شناخته می شد؛ بنابر گفته‌ها، زرتشت پیامبر در نیمه بهار بـه پیامبری منسوب شده اسـت؛ از همین رو، زرتشتیان این روز را بـه‌عنوان جشن بهاربد جشن میگرفتند. با این حال، اطلاعات زیادی از جشن بهاربد در دست نیست. هم‌زمانی جشن بهاربد با جشن میانه بهار، سبب شده اسـت تا این دو جشن با یک دیگر اشتباه گرفته شوند؛ در حقیقت، امروزه جشن میانه بهار و بهاربد را بـه‌عنوان دو نام متفاوت یک جشن می‌شناسند.
آداب و رسوم جشن میانه بهار
امروزه، در نواحی مختلفی از ایران، جشن‌هایي بـه‌عنوان جشن میانه بهار یا بهاربد همان گونه پابرجا هستند؛ اما در کل، آیین و رسوم مربوط بـه بزرگداشت این جشن کهن، سالها اسـت کـه بـه فراموشی سپرده شده‌اند. با این حال، در دوران باستان، جشن میانه بهار همانند دیگر جشن‌هاي گاهنباری جشن گرفته می شد؛ مردم دراین جشن، علاوه بر شادی و پایکوبی، بـه نیازمندان نیز رسیدگی میکردند. علاوه بر این، جشن میانه بهار از اهمیت بسیار زیادی برای کشاورزان و دامداران برخوردار بود.
ان‌ها بر این عقیده بودند کـه برگزاری جشن میانه بهار و همچنین دیگر جشن‌هاي گاهنباری، خیر و برکت بیشتری برای محصولات ان‌ها دارد. اساس و پایه هرکدام از جشن‌هاي گاهنباری، نیکی و درستی اسـت؛ دراین جشن‌ها، آیین اصلی، کمک بـه زرتشتیان نیازمند و نیکی بـه هم‌نوعان اسـت. گفته شده کـه در جشن‌هاي گاهنباری کـه بـه‌عنوان جشن‌هاي فصلی نیز مشهور بودند، ابتدا موبدان زرتشتی بـه ستایش اهورامزدا و نیایش و دعا مشغول میشدند؛ پس از ان؛ همه ی زرتشتیان درکنار یک دیگر بـه پایکوبی و شادی می‌پرداختند.
جشن میانه بهار مصادف با چه روزی است؟
جشن میانه بهار یا بهاربد کـه پانزدهم اردیبهشت اسـت، در آغاز دهه ۸۰ شمسی بـه‌عنوان روز شیراز نامیده شد. در ان زمان، شورای شهر شیراز، این پیشنهاد را ارائه و مجلس شواری اسلامی نیز با ان موافقت کرد؛ از همین رو، ۱۵ ادریبهشت ماه هر سال، علاوه بر جشن میانه بهار یا بهاربد، بـه‌عنوان روز شیراز نیز در تقویم ملی ایران ثبت شده اسـت.
شهر شیراز، از جمله شهر های تاریخی ایران بـه شمار میرود و تاریخی غنی دارد. در الواح تاریخی متعلق بـه ۲,۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، از این شهر بـه نام «تیرازیس» یاد شده اسـت؛ علاوه بر این، در کتیبه‌هاي تاریخی دوره‌هاي دیگر نیز نام شهر شیراز بـه چشم می خورد. جدای از داشتن تاریخی طولانی، شیراز از لحاظ فرهنگی نیز بسیار برجسته اسـت؛ این شهر برای قرن‌ها بـه‌عنوان دارالعلم مشهور بوده و شاعران و فرهیختگان برجسته‌اي را بـه خود دیده اسـت؛ از همین رو، می توان درک کرد کـه ثبت یک روز از تقویم ملی ایران بـه نام شیراز چه اندازه مهم و ارزشمند اسـت.
انتخاب پانزدهمین روز اردیبهشت ماه و همچنین مصادف شدن ان با جشن کهن میانه بهار، از جمله تصمیمات هوشمندانه شورای شهر شیراز بـه شمار میرود. فصل اردیبهشت را میتوان اوج زیبایی شیراز دانست؛ اردیبهشت، بهترین زمان سفر و بازدید از جاهای دیدنی شیراز اسـت.
برنامه‌های روز شیراز
با این کـه جشن میانه بهار بـه فراموشی سپرده شده اسـت، مصادف شدن ان با روز شیراز، سبب خواهد شد کـه نام این جشن همان گونه پابرجا باشد. بـه‌رغم این کـه برنامه‌هایي برای جشن میانه بهار اجرا نمیشود، بـه مناسبت روز شیراز، برنامه‌هاي فرهنگی و هنری مختلفی برگزار می شوند.
اخیرا، برنامه‌هاي متنوع‌تری برای روز شیراز درنظر گرفته شده اسـت کـه باعث آشنایی بیشتر مردم ایران با این روز فرخنده میشود. درسال‌هاي اخیر، در روز شیراز، بازدید از مکان‌هاي گردشگری فرهنگی شیراز رایگان بوده اسـت.
علاوه بر این، حمل و نقل رایگان، تخفیف مراکز اقامتی، برگزاری کنسرت، طبخ غذا هاي شیرازی و سنتی و… از جمله دیگر برنامه‌هایي هستند کـه در روز شیراز دراین شهر بـه اجرا در می آیند. مسابقات عکاسی و خوشنویسی و نمایشگاه‌هاي مرتبط با ان‌ها نیز از جمله دیگر برنامه‌ها در روز شیراز بـه شمار می روند.
پرسش‌هاي متداول
جشن میانه بهار چه روزی اسـت؟
جشن میانه بهار، یکی از جشن‌هاي گاهنباری و کهن ایران بـه شمار میرود؛ دراین جشن، نیمه فصل بهار و شروع کشت و کار جشن گرفته میشود.
نام دیگر جشن میانه بهار چیست؟
جشن میانه بهار بـه‌عنوان جشن بهاربد نیز شناخته می شود؛ جشن بهاربد، جشنی اسـت کـه بـه باور زرتشتیان، در ان روز، زرتشت بـه پیامبری رسیده اسـت.
جشن میانه بهار مصادف با چه روزی اسـت؟
جشن میانه بهار یا بهاربد در پانزدهم اردیبهشت قرار دارد و مصادف با روز شیراز اسـت.
روز شیراز در تقویم چه روزی اسـت؟
روز شیراز در تاریخ پانزدهم اردیبهشت تقویم ملی ایران بـه ثبت رسیده اسـت.
چکیده
با نگاهی بـه فرهنگ و تمدن اقوام و ملل در نقاط مختلف جهان، می توان جشن‌ها و مناسب‌هاي زیادی را مشاهده کرد. ایران نیز بـه‌عنوان تمدنی کهن و بزرگ، از این قاعده مستثنی نیست و جشن‌ها و مناسبت‌هاي باستانی زیادی دارد کـه هرکدام از این جشن‌ها برای گرامی‌داشت موضوعی خاص یا جشن‌هاي ماهانه و گاهنبار برپا می شد. با این حال، بخش زیادی از این جشن‌هاي باستانی با گذر زمان بـه فراموشی سپرده شده‌اند. یکی از جشن‌هاي فراموش‌شده و باستانی ایران، جشن میانه بهار اسـت؛ جشن میانه بهار، از جمله جشن‌هاي ایران باستان بـه شمار میرود و همانطور کـه از نامش پیدا اسـت، فرارسیدن نیمه فصل بهار را جشن می گیرد.
