اگر زمان باز می‌گشت، چه می‌کردید؟

گاهی دل‌مان می‌خواهد ثانیه‌ها را عقب بزنیم. نه برای فرار، برای جبران. برای آن‌که حرفی را که باید می‌زدیم، بگوییم… دستی را که باید می‌گرفتیم، بگیریم… و لبخندی را که باید می‌زدیم، جا نگذاریم. زمان، چون رودخانه‌ای‌ست بی‌بازگشت، اما تصور بازگشت آن، دل‌نشین و پرمعناست. اگر زمان بازمی‌گشت، شاید ما آدم‌ های دیگری بودیم…

اگر فرصت بازگشت به گذشته را داشتید، چه چیزی را تغییر می‌دادید؟

۱. مهربان‌تر می‌بودیم

اگر دوباره به عقب برمی‌گشتیم، قطعاً دل‌ها را کمتر می‌شکستیم. بیشتر در آغوش می‌کشیدیم و کمتر قضاوت می‌کردیم. مهربانی، ساده‌ترین کاری‌ ست که جا ماند و یادمان رفت.

۲. دل به لحظه‌ها می‌دادیم

شاید کمتر درگیر آینده می‌شدیم. کمتر با “ای کاش” و “نکند” ذهن‌مان را مشغول می‌کردیم و بیشتر از آفتاب صبح، چای عصر، و لبخند عزیزان‌مان لذت می‌بردیم.

۳. از گفتن «دوستت دارم» نمی‌ترسیدیم

چه بسیار کسانی که با دلِ پر، از دنیا رفتند؛ بی آنکه بدانند چقدر دوست‌شان داریم. اگر برمی‌گشتیم، عشق را بی‌بهانه ابراز می‌کردیم.

۴. بیشتر گوش می‌دادیم

نه برای پاسخ، برای فهمیدن. برای این‌که آدم‌ها گاهی فقط نیاز به شنیده‌شدن دارند، نه نصیحت. اگر زمان بازمی‌گشت، گوش دادن را بلد می‌شدیم.

۵. دنبال رؤیاهایمان می‌رفتیم

شاید کمتر می‌ترسیدیم. کمتر خود را قانع می‌کردیم به امن بودنِ تکرار. بیشتر خطر می‌کردیم، بلندتر می‌دویدیم و محکم‌تر به رویاهایمان چنگ می‌زدیم.

۶. قدر پدر و مادر را بیشتر می‌دانستیم

نه تنها برای محبت‌شان، که برای بودن‌شان. برای صدایشان، نفس‌های‌شان، سایه‌شان. اگر زمان بازمی‌گشت، بیشتر می‌بوسیدیم‌شان، بیشتر کنارشـان می‌نشستیم.

۷. کمتر مقایسه می‌کردیم، بیشتر خودمان می‌بودیم

به‌جای حسرتِ زندگی دیگران، به زیبایی‌های خودمان توجه می‌کردیم. اگر بازمی‌گشتیم، خودمان را بیشتر دوست می‌داشتیم، با تمام کاستی‌ها.

۸. دل‌های شکسته را ترمیم می‌کردیم

می‌رفتیم سراغ کسانی که رنجاندیم. عذر می‌خواستیم، توضیح می‌دادیم، و اجازه می‌دادیم زخمی که زدیم، التیام یابد.

۹. فرصت‌ها را از دست نمی‌دادیم

دیگر در لحظات طلایی تعلل نمی‌کردیم. جواب تلفن‌ ها را می‌دادیم، به دیدارها می‌رفتیم، «بله» را به موقع می‌گفتیم.

۱۰. بیشتر زندگی می‌کردیم، نه فقط زنده می‌ماندیم

کمتر درگیر بایدها و نبایدها می‌شدیم. بیشتر نفس می‌کشیدیم، بیشتر می‌خندیدیم، و بیشتر قدر لحظات زنده بودن را می‌دانستیم.

نتیجه‌گیری:

اگر زمان باز می‌گشت، شاید اشتباهات را تکرار نمی‌کردیم، شاید بهتر زندگی می‌کردیم، اما مهم‌تر از همه، این بود که می‌فهمیدیم چقدر لحظه‌ها ارزشمندند. اما افسوس… زمان باز نمی‌گردد. اما می‌توان امروز را، همین لحظه را، جور دیگری زندگی کرد.

کلام پایانی:

بیایید فرض کنیم زمان، همین حالاست. برگردیم… اما نه به گذشته، بلکه به درون‌مان. به آن‌جا که هنوز فرصت هست… برای بخشیدن، برای دوست داشتن، برای زیستن. ما هنوز زنده‌ایم، و این یعنی وقت داریم برای آنچه اگر بازمی‌گشت، انجام می‌دادیم…