به هنگاه عقد وسایلی را به در سفره عقد قرار میدهیم که این نوع از وسایل دارای معانی خاصی میباشند با ما در سایت تالاب باشید دیدنی هست بدانید که در ایران باستان در زمان ازدواج سفره اي به نام سفره گواه که همان سفره عقد هست و شامل نگاره اشو زرتشت – كتاب اوستا و كُشتی باز نشده – شمع یا لاله یا چراغ روشن – قند سبز- گلدان گل و سرو – نقل وشیرینی – انارشیرین – یك تخم مرغ – یك عدد قیچی – یك ظرف كوچك آویشن مخلوط با برنج وسنجد – نخ وسوزن سبز – لورك عروسی «مخلوط هفت نوع آجیل شیرین» كه روی آن نقل وشیرینی ریخته شده – گلاب و آینه بود تدارک میدیدند تا مراسم ازدواج که در ایران باستان به آن سور میگفتند برگذار شود .
به گزارش تالاب:همانگونه که لباس عروس سبز رنگ به همراه تور یا پارچه اي سبزرنگ روی سرش و لباس داماد دارای عرقچین سبز بر سر و روی شانه راست او چادرشب یا دستمال سبز بود سفره عقد در ایران باستان نیز سبز رنگ بوده که در پشت سرداماد برادر یا یكی ازبستگان بسیار نزدیك او آن را در یک سینی حمل میکرد .تمام وسایل موجود در سفره عقد یا گواه معانی خاصی داشتند .
«كتاب آسمانی» و كشتی نشان از آن داشت که عروس و داماد و فرزندانشان تابع قوانین دین و دستورات آن میباشند و براساس قوانین دینی عمل خواهند کرد .
بعنوان هدیه به موبدی كه گواه گرفته بعد از گواه گیری«عقد» تقدیم می شد که نشان سبزبختی وشیرین كامی بوده هست .
همان طور که چادرشب یا شال سبز را بر شانه داماد می انداختند مفهوم ان نیز مخارج زندگی هست که بردوش داماد قرار میگیرد .
نشان مصالحه بین پدر و مادر عروس و داماد هست که در زندگی عروس و داماد دخالتی نداشته باشند مگر این که از آنها مشورتی خواسته شود
نشانه شیرین كامی و فرزندان چندان هست.
مخلوط با برنج و سنجد ونقل
محرك عشق و دلدادگی ، آویشن خوش بویی و سرزندگی ، نقل نشان شیرین كامی و برنج «درگذشته جو بكارمی بردند» نشانه بركت زندگی که در زمان عقد هنگام خواندن اوستای تندرستی روی شانه عروس و داماد توسط موبد ریخته می شد .
معنای خیلی جذابی دارد و آن یعنی اگر در زندگی زناشویی عروس و داماد دچار مشکل شدند و یا فاصله اي بینشان ایجاد شد آن را با نخ و سوزن مینوی«معنوی» بدوزند و نگذارند بزرگتر شود.
یعنی عروس و داماد نقش دو تیغه قیچی را داشته و باید زندگی را با همدلی و همکاری پیش ببرند .