حتماً شما هم از جیغ کودک خود کلافه شده اید و هرروز جیغ هاي او بیشتر شده و نمیدانید چگونه باید با او برخورد صحیح داشته باشید. ما در این جا روش هایي برای و درمان جیغ و فریاد کودک ارائه دادیم.
نحوه برخورد با کودکان در هر سنی متفاوت میباشد پس تا اخر این مقاله مفید را در سایت تالاب بخوانید تا روش هاي صحیح با کودک در سنین مختلف را آموزش ببینید.
در هر سنی جیغ زدن کودک و بچه معنای کاملا متفاوتی دارد. مثلا در سنین زیر 1 سال، جیغزدن میتواند راه ارتباطی شیرخوار با مادرش باشد. در حقیقت کودک با اینکار نشان میدهد خواهان ارتباط با مادر است.
بعد از ۳ تا ۴ ماهگی، این جیغها ممکن است همراه با گریه باشد و طبق معمول کودک در زمان خستگی، گرسنگی، درد یا کثیفبودن پوشک جیغ میز ند. اغلب یک مادر آگاه می تواند تشخیص دهد گریههاي مختلف کودک زیر یکسال چه مفهومی دارد.
به گزارش تالاب : بطور کلی گریه همراه با جیغ این کودک بدلیل اتفاقی است که برایش افتاده و برای برقراری ارتباط با والدین خود بهخصوص مادر جیغ می زند اما از سنین ۱۵ ماهگی که سختترین سن تربیت کودک است و به ان سنین نوپایی گفته می شود، کودک یک سلسله رفتار که ان را «قشقرق» مینامیم، بروز میدهد.
این رفتار شامل جیغزدن، فریاد کشیدن، پا به زمین کوبیدن، سر به زمین یا دیوار زدن همراه با گریه است.
قشقرق بپا کردن طبق معمول از سنین ۱۵ ماهگی شروع میشود و تا ۳ سالگی ادامه پیدا می کند و اغلب به منظور دستیابی به خواستهاي است که والدین در مقابل ان پافشاری میکنند. دراین سنین جیغ بدلیل بیماری، گرسنگی و تشنگی نیست.
ممکن است کودکتان هنگامیکه شما با تلفن صحبت میکنید، شروع به جیغ زدن کند، چون او احساس می کند که دیگر به او توجهی ندارید.
شاید فرزندتان دقیقاً از ان چه که می خواهد مطمئن نباشد و همین موجب عصبانیت و داد زدن او شود.
احساس عجز و درماندگی:
در مواقعی که فرزندتان در بیان بعضی از کلمات احساس عجز و ناتوانی می کند ذهن مستعد وی را برای بیان آن ها آماده سازید. کودک وقتی که نمیتواند کلماتی را برای بیان ان چه که می خواهد پیدا کند، ممکن است خشمگین شود.
اگر جیغ و گریههاي فرزندتان تمامی ندارد، توصیههاي یک روانپزشکی کودکان را بخوانید. او بشما برای رام کردن اسب یاغیتان کمک می کند.
ستاره هیچ خواستهاي را بدون جیغ زدن بیان نمی کند. از گرفتن یک شکلات گرفته تا دیدن برنامه تلویزیونی مورد علاقه، همه ی رابا جیغهاي ممتد طلب می کند و تا زمانی که به خواستهاش نرسد، این روند را ادامه میدهد.
بجای متهم کردن فرزندتان بهتر است نگاهی به رفتارهای خودتان بیندازید؛ بی شک فرزندتان از ابتدا اینگونه نبوده و اشتباههاي رفتاری شما از او یک کودک نقنقو ساخته است.
یادتان نرود محیط بر کوچک ترین رفتارها و عادات فرزندتان اثر میگذارد و هر رفتار یا واکنش کوچکی از سوی شما می تواند رفتارهایی را در فرزندتان ماندگار کند که تغییر دادنشان کار سادهاي نیست.
شاید در گذشته زمانیکه حالتان خوب بوده یا حوصله نق زدنهاي فرزندتان را نداشتید به خواستههاي او گوش دادید و اکنون او یاد گرفته می تواند با نق زدن به خواستهاش برسد.
گذشته از این، شاید مشاهده رفتار کودکان دیگر فرزندتان رابه نق زدن ترغیب کرده باشد. بچهها با دیدن کودکی که با جیغ و داد به خواستهاش می رسد از این شیوه الگوبرداری میکنند و با صدای بلند نیازهایشان را فریاد می زنند.
کافی است در چنین شرایطی با دیدن گریه و شیون فرزندتان به خواسته او تن داده باشید تا برای مدتها از سلاح فریاد و جیغ برای رسیدن به خواستههایش استفاده کند.
هیچکسی حوصله شنیدن این همه ی داد و بیداد را ندارد. بهمین دلیل نهتنها پدر و مادر، بلکه آشناهای دورتر هم یاد گرفتهاند که دربرابر نخستین جیغ او تسلیم شوند و آرامششان رابهخاطر چند خواسته کوچک به خطر نیندازند.
با آرامش و زمانیکه حال جفتتان خوب است برایش توضیح دهید که «از این به بعد قوانین جدیدی در خانه به وجود آمده و دیگر با داد و بیداد نمی تواني به خواستههایت یا اسباببازی دلخواهت برسی و اگر واقعا اسباببازی میخواهی باید رفتار خوبی داشته باشی.»
دیگر زمان ان است تا شما با هوش و درایت خودتان هر رفتاری راکه میخواهید در فرزندتان شکل دهید و گاهی برایش شرطهایي بگذارید که به او در رسیدن به خواستهاش از راه منطقی کمک میکند.
میتوانید اسباب بازی مورد نظر را مانند پاداش در قبال انجام رفتارهاي مناسب برایش قرار دهید؛ مثلا به او بگویید «اگر پنج شب پشتسرهم هر شب مسواک بزنی یک ستاره دریافت میکنی و بعد از سه ستاره ما به مغازه می رویم و اسباببازی راکه دوست داری برایت می خریم.» اگر خیلی کمطاقت است، تعداد ستارهها را کاهش دهید.
به توصیه یکی از دوستان، مادر ستاره تصمیم می گیرد در برابر خواستههاي غیرمنطقی فرزندش بایستد و با جیغ زدن انها را برآورده نکند، اما اوضاع خیلی خوب پیش نمیرود. او آن قدر فریاد میزند که پدر طاقتش را از دست می دهد و تسلیم فرمان او میشود.
صبور باشید؛ زمانیکه به بازار می روید قاعدتا او سعی خواهد کرد با گریههاي بیشتر شما را وادار به اطاعت از خودش کند. تسلیم نشوید. نگران نگاه ها و افکار دیگران نباشید، زیرا چیزی که اهمیت دارد تربیت فرزندتان است.
او فکر میکند اگر بلندتر گریه کند، حتماً شما به حرفش گوش می دهید، اما بدون خشونت و با رفتار درست باید نشان دهید این روش کارایی ندارد. اگر اجسام را پرت میکند وی را مهار فیزیکی کرده یا محیط را ترک کنید.
این رفتارهای فرزندتان برای رسیدن به خواستهاش کاملا طبیعی است. با دیدن این رفتارها باید بدانید راه را درست رفتهاید و فرزندتان سعی میکند شما را امتحان کند.
حالا نوبت شماست تا با بیتوجهی و بدون توضیح اضافه به او بفهمانید که جدی هستید. یادتان باشد توضیح اضافه کارتان را خراب میکند. بعد از مدتی نتیجه می گیرد که گریهاش دیگر کارساز نیست.
با کودکتان چشم در چشم شوید. این یکی از تاثیرگذار ترین روشها بر روی کودک است و به خوبی می تواند قاطعیت شما رابه او خاطر نشان شود. پس برقراری ارتباط چشمی از وی بخواهید به اینکار خاتمه دهد و به او بگویید شما حاظر هستید تا دراین باره با او حرف بزنید و علت ناراحتی اش را بدانید، ولی تنها در صورتی که وی از فریاد زدن دست بکشد اینکار را خواهید کرد.
اگر کودک شما سن پایینی داشته و صحبت با ان ها فایده اي ندارد، انگشت خودرا جلوی دهانتان گرفته و به او نشان دهید که می خواهید ساکت باشد. هیچ گاه سر کودکی که داد میزند، داد نزنید.
یکی از موثرترین راه ها برای آرام کردن کودک این است که در زمان جیغ کشیدن بچه به طوریكه صورتتان درست مقابل صورت فرزندتان قرار گیرد، به او چیزهای شبیه به این بگوئید:
«وقتی که تو جیغ می زني منظورت را نمی فهمم. آیا میتوانی بگویی که بر سر صدای عادیت چه آمده است؟» اگر نمیتواند کاملاً منظورش را بیان کند، خودتان حدس بزنید که او چه می خواهد «مثلا آیا تو چیپس می خواهی؟» و میبینید که او سر تکان می دهد.
ممکن است او چیزهایی راکه شما نمیتوانید یا نمیخواهید به او بدهید را تقاضا کند، هیچ لزومی ندارد که تسلیم شوید، ولی سعی کنید که پیشنهاد چیز دیگری به او دهید نظیر:«شیرینی را بعد از شام میتوانی بخوری، ولی من یک خوراکی خیلی خوب برایت دارم.»
سعی کنید وی را به عناوین مختلف سرگرم کنید. کتابی راکه قبلاً نخوانده را برایش انتخاب کنید یا اگر وقت اضافی دارید با او بازی کنید.
خواسته هاي کودک و جیغ زدن هاي او دریک مقطع تا حدودی منطقی است و والدین نباید واکنش شدیدی از خود نشان دهند. باید بپذیرند جیغ زدن دراین سن جزئی از روند تکامل فرزندشان است.
توصیه بنده این است والدین کودکان ۲ ساله به جیغ کودک بی تفاوت باشند. نباید کاری کرد که جیغ زدن تبدیل به نوعی بازی برای کودک با بزرگترها شود. نباید کودک رابا کارهایی که در بالا به ان اشاره شد به نحوی تشویق به جیغ زدن کرد.
اگر در خانه کودک جیغ می زند بی تفاوت باشید اما در مهمانی ها بهتر است از قبل مسایل را پیشبینی کنید و پیش از آنکه کودک بخواهد با جیغ به خواسته اي برسد ان را انجام دهید تا موقعیت جیغ زدن برای او فراهم نشود. درواقع باید کودک را مدیریت کرد.
بعد از ۳ سال که کودک رشد عقلانی پیدا می کند، در حدی که مفاهیم را متوجه می شود و می تواند حرف بزند باید در روند رفتار درمانی با او برخورد مناسبی شود تا این حرکت زشت را کنار بگذارد. دراین سن بهتر است با یک متخصص روان دکتر کودک و نوجوان مشورت کنید.
تعداد زیادی از والدین از جیغ زدن هاي کودک عصبی میشوند و وی را کتک می زنند تا دیگر جیغ نزند اما تنبیه بدنی کودک هیچ کمکی به ما نمی کند و کار درستی نیست. کتک زدن تنها باعث شدت یافتن این رفتار در او می شود.
اگر والدینی بیش از حد حساس هستند و نسبت به جیغ زدن کودک نمیتوانند بی تفاوت باشند، بهتراست رفتار وی را پیشبینی کنند. اگر قرار است با جیغ زدن کودک خواسته اش را اجابت کنند قبل از جیغ اینکار را انجام دهند.
والدینی که کودک ۲ ساله دارند باید اعصابشان خوب باشد اما اگر نیست باید به روان دکتر کودک مراجعه کنند. البته والدین به کمک برخی تمهیدات می توانند تحمل خودرا بالا ببرند.
حتی حذف عوامل پایین آورنده تحمل نیز می تواند مفید باشد. فراموش نکنیم والدین یک کودک ۲ ساله باید فوق العاده صبور باشند. دراین صورت این دوره به خوبی می گذرد ودر آینده اوضاع بهتر می شود.
والدین می بایست موقعیت شناس باشند! در برخی موارد لازم است تا چند گام عقب نشینی کنید و به قبول کردن خواسته کودک خود تن دهید. این عمل نه تنها موجب گستاخی بیشتر وی نخواهد شد بلکه موجب می شود تا فرزندی لجباز را بار نیاورید و به او یاد دهید تا به خواسته دیگران احترام بگذارد.
از سن ۲ سالگی که سن لجبازی کودک هم هست، اگر بیشتر خواستههاي او با واکنش منفی والدین مواجه شود و به همه ی خواستههایش«نه» بگویند، طبیعتا لجبازیاش بیشتر می شود.
والدین آگاه میتوانند تشخیص دهند کدام خواسته فرزندشان را باید پاسخ دهند ودر چه مواردی «نه» بگویند. در حقیقت داشتن مهارت هاي فرزند پروری در این جا به والدین کمک میکند. اگر این مهارت ها را کسب نکردهاند یا قادر به بازرسی فرزند خود نیستند، بهتر است از روان دکتر کودک کمک بگیرند.
مادر ستاره که دیگر تحمل سالهاي قبل را ندارد، تصمیم می گیرد به شیوههاي قدیمی تربیتی متوسل شود و هر بار دادهای فرزندش را می شنود با داد بلند تری به استقبالش برود یا وی را به محروم شدن از برخی امکانات تهدید کند.
گوشهايتان را بگیرید
یکی از بهترین راهها برای حل این مسئله، پاک کردن صورت ان است. اگر خودتان رابه نشنیدن بزنید و به این رفتارهای فرزندتان هیچ واکنش مثبت و حتی منفی نشان ندهید تا اندازه زیادی برای حل مشکل قدم برداشتهاید.
یادتان نرود حتی نشان دادن واکنشهاي منفی مثل اخم کردن، سرزنش و حتی کتک زدن کودک به او در تقویت این رفتار انگیزه میدهد پس بیتفاوتی و نادیده گرفتن را جای گزین هر واکنشی کنید.
اما تنها زمانی سمت این درمان بروید که حالتان خوب باشد و توانایی نظارت خشمتان را در حالیکه جیغ و دادهاي گوشخراش وی را می شنوید، داشته باشید. میزان گریه کودکتان بستگی به این دارد که چقدر به این شیوه عادت کرده باشد.
اگر در بین راه از ادامه مسیر منصرف شوید باید خودرا برای شنیدن صداهای بلندتر او آماده کنید، چون به او آموزش دادهاید تا با سطح گریه بالاتر به خواستهاش برسد. کنار آمدن با کودکان سخت دشوارتر است.
والدین باید با آگاهی از اخلاق فرزندشان صبوری بیشتری در درمان داشته باشند. کودکی که به هر بهانهاي گریه می کند ممکن است دچار افسردگی کودکی شده باشد که دراین صورت بهتر است به دکتر مراجعه شود.
برای پایان دادن به شیونهاي بی مورد فرزندتان، میتوانید این شش راه ساده، اما موثر را هم امتحان کنید.
اگر میخواهید با فرزندتان به یکی از مراکز خرید شلوغ بروید، بدانید که کودکتان طاقت شما را ندارد و بعد از مدتی خسته و بدخلق میشود و نق می زند.
اگر میخواهید به مهمانی بزرگسالان بروید و میدانید این اتفاق برای فرزندتان جذابیتی ندارد، درصورت امکان کودکتان را نزد کسیکه با او احساس اسانی دارد، بگذارید.
با پذیرفتن خواسته فرزندتان در زمانی که غر میزند، به رفتارش مشروعیت ندهید و با این اشتباه رایج زمینه را برای گریهها و غرولندهای بعدی فراهم نکنید.
برای گذاشتن بهترین تاثیر روی فرزندتان، باید با همسرتان همکلام شوید. هر کدام از شما نباید شیوه تربیتی جداگانهاي داشته باشد ودر مقابل کودک دیگری را رد کند.
به فرزندتان تفاوت میان رفتار خوب و بد را آموزش دهید. اگر در اینکار موفق باشید، او بجای تاثیر گرفتن از بچههاي دیگر، برای اصلاحشان تلاش می کند.
فرزند شما با فریادهایش میـــخواهد جلب توجه کند. اما شما می توانید با نادیده گرفتن این صداها و اشکها، راهکار «خاموشی» رابه کار ببندید و به حذف این عادت کمک کنید.
درست است که پدر و مادر او مشکلی با تحمل کردن کودک نقنقویشان ندارند. اما هرروز که میگذرد، این رفتار ستاره را از بچههاي دیگر دورتر میکند. کافی است در بازی ببازد یا چیزی مطابق میلش نباشد تا با گریه مادرش را صدا کند.
یادتان نرود شما نباید عنصر سوم دعواهای دو کودک باشید. چالشهاي ارتباطی بچهها مگر در موارد خاص تنها باید توسط خودشان حل شود و دخالتهاي شما تنها میتواند مشکل را بیشتر کند.
وقتی فرزندانتان با یک دیگر دعوا می کنند، خودتان را درگیر نکنید و از در سرزنش یکی یا طرفداری از دیگری وارد نشوید. به آنان توضیح دهید مشکلی با این که یک دیگر را دوست ندارند، ندارید، اما توقع دارید به یک دیگر احترام بگذارند.
هنگام دعوا هر دوی آنان را بسته به سنشان، اما به شیوه مشابه تنبیه کنید. شما با تنبیه فرزند ستمدیده خود این پیغام رابه او بدهید که باید از حقش به شیوهاي مطلوب دفاع کند. در مواقع خاص که یکی از فرزندانتان سعی کرده از حقش دفاع کند، اما موفق نشده و نزد شما آمده از او حمایت کنید.
منبع: hidoctor.ir
جهت تربیت صحیح کودک از دیگر مطالب سایت دیدن نمایید. روش های روانشناسی صحیح با کودک…