روز عرفه، روز دلهای بیقرار است؛ روزی که آسمان به زمین نزدیکتر میشود و فرشتگان به تماشای زمزمه بندگان مینشینند. این روز، فرصتی ناب برای عاشقیکردن با خداوند است؛ لحظهای برای بازگشت، برای گریه، برای شکر، برای خواستن، و برای گفتوگو با محبوب بینظیر. در این روز آسمانی، باید از ظاهر دل کند و به باطن دل سپرد، تا درهای آسمان گشوده شود و نور رحمت الهی بر جانمان بتابد.در ادامه، راههایی را با هم مرور میکنیم تا روز عرفه را نهفقط عبادی، بلکه عاشقانه و عمیق با خداوند بگذرانیم.
قبل از هر دعا و هر ذکری، دلات را صاف کن. با خدای خود صادق باش. لازم نیست الفاظ ادیبانه داشته باشی؛ کافیست دلات، راست بگوید. آغاز رابطهای عاشقانه، با صداقت ممکن است، حتی اگر کلماتت ساده باشد.
کاغذی بردار و از ته دل برای خدا بنویس؛ از خواستههایت، غصههایت، شکرگزاریهایت. حتی دردهایی که کسی نمیفهمد، برای خدا بنویس. نوشتن، گفتوگوی بیواسطه با محبوب است.
دعای امام حسین(ع) در روز عرفه، عاشقانهترین زمزمه یک بنده با معبودش است. اگر نمیتوانی بخوانی، گوش کن. اگر نمیتوانی گوش کنی، حتی چند جملهاش را در دل مرور کن. این دعا، روح را از غبار دور میکند.
دقایقی از روز را فقط برای خودت و خدایت اختصاص بده؛ بیموبایل، بیهیاهو. سکوت کن، بنشین، نفس بکش، و فقط با خدا حرف بزن. عشق در خلوت شکل میگیرد.
اگر اشک آمد، نترس. گریه، زبان دل است وقتی زبان قاصر میشود. روز عرفه، روز ریختن بغضهاییست که فقط خدا از آنها خبر دارد.
قلبت را از کینهها خالی کن. کسی را که آزردهای، به یاد بیاور و از دل ببخش. خدا دلهایی را بیشتر دوست دارد که دیگران را میبخشند، حتی اگر دلشان شکسته باشد.
روز عرفه، نقطهای برای رها کردن گذشته است. هر اشتباهی، هر حسرتی را به خدا واگذار کن و تصمیم بگیر آیندهات را با نور حضورش بسازی.
بنشین و فکر کن چه چیزهایی را خدا بیمنت به تو بخشیده؛ از نفس کشیدن گرفته تا خانواده، آرامش، ایمان. شکر واقعی، مقدمهی محبت عمیقتر به خداست.
روز عرفه، فقط روز خواستن برای خودت نیست. دلات را بزرگتر کن و برای دیگران دعا کن. دعای عاشقانه برای دیگران، قلب تو را هم لطیفتر میکند.
با خدا صادق باش و خودت را در آغوش او بینداز. تو با همه نقصها و اشتباههایت، عزیز اویی. پذیرش خود، شروع عشق ورزیدن به خداییست که تو را همینگونه آفریده.
در دل طبیعت قدم بزن و به نجواهای باد، پرندگان و آسمان نگاه کن. خدا در طبیعت با ما حرف میزند. شاید سادهترین راه عاشق شدن با خدا، دیدن زیباییهای خلقتش باشد.
با خودت عهد ببند که یک روز، حتما به عرفات بروی. حتی اگر امسال نشد، نیت کن. اشتیاق، مسیر رسیدن را هموارتر میکند.
اگر زخمی در دل داری، روز عرفه بهترین وقت التیام است. دل زخمی، عاشقیاش را فراموش نمیکند، اما باید بلد باشد دردهایش را به خدا بسپارد.
به خدا فقط به چشم فرمانده نگاه نکن؛ او دوست مهربانیست که همیشه منتظر گفتوگو با توست. در روز عرفه، این دوستی را عمیقتر کن.
بالاترین عشق آن است که به جای طلب نعمت، خودِ منبع نعمت را بخواهی. از خدا بخواه که خودش را بیشتر به تو بشناساند. این، اوج عاشقیست.
روز عرفه، فرصتیست برای نوشیدن از جام وصال؛ نه با تشریفات، که با دل. برای عاشقانه زیستن با خدا، باید کودکانه، صادقانه و با تمام جان، روبهروی او ایستاد. این روز، پلیست بین خاک و آسمان؛ میان خواستن و پذیرفته شدن. اگر دل بدهی، خدا دلات را میگیرد.
در روز عرفه، عاشقی کن. ساده، بیبهانه، بیتوقع. آنقدر که هر لحظهاش را بتوانی در حافظه قلبت ثبت کنی. و یادت نرود، خدا همیشه بوده، هست و خواهد بود؛ فقط کافیست بخواهی عاشقانه با او قدم بزنی…
اگر خواستی، او منتظر است.