در فضا و خارج از کره زمین به دلیل اینکه هوا در آن جا وجود ندارد همه چیز معلق میباشد ، فضانوردی بسیار سخت و همراه با خونسردی باید باشد تا خطری افراد فضانورد را تهدید نکند.
فضانوردان : تفکر استراتژیک، مهارت کار گروهی و موارد دیگری که تنها بخش کوچکی از این شرایط هستند. اما علاوه بر تمام این موارد، مهارتی که در فرم های ثبتنام سوالی در مورد آن پرسیده نمیشود، توانایی تحمل شرایط چندش آور است !
در ادامه، داستان هایی واقعی از اتفاقات مشمئز کننده ای که در طول تاریخ فضانوردی رخ داده اند را بازگو میکنیم.
این داستان ها در عین نشان دادن جنبه حال به هم زن سفرهای فضایی ، شاید نظر شما را در مورد شغل فضانوردی، تغییر دهند.
شرایط بی وزنی که تجربهای شگفت انگیز است، می تواند باعث وقوع اتفاقاتی شود که پاک کردن غذا از روی فرش در مقابل آن ها هیچ است؛ مثل جمع کردن استفراغ یا پوست خشک شده معلق در هوا !
فضانورد معروف، اسکات کلی، در یک برنامه پرسش و پاسخ در وب سایت ردیت (Reddit.com) اینگونه اظهار کرد: قسمتهای مرده پوست مانند پینه پا، پس از مدتی در شرایط بی وزنی جدا می شوند.
همچنین، پوست ضخیم کف پا مانند پای نوزاد صاف میشود، اما چون برای حرکت در داخل ایستگاه فضایی باید پاهایم را به میله های تعبیه شده قلاب می کردم، بخش بالایی پاهایم در اثر ساییدگی، مانند پوست کروکدیل سخت شده بود.
اگر فکر میکنید پینههای پای فضانوردان که در هوا معلق اند، به اندازه کافی مشمئز کننده نیست، باید داستان مربوط به اتفاقی که در اولین مأموریت فضایی شاتل های آمریکا یعنی STS-1 افتاد را بخوانید .
در آوریل سال ۱۹۸۱ ماموریت فضایی STS-1 با استفاده از شاتل فضایی کلمبیا که توسط جان یانگ (John Young) و رابرت کریپن (Robert Crippen) هدایت میشد با موفقیت به پایان رسید؛ اگرچه، این فضانوردان در حین ماموریت با مشکلاتی روبرو شدند.
از ابتدای ماموریت توالت تعبیه شده از کار افتاد که باعث شد، فضانوردان از وسایل مهار مدفوع (Fecal Containment Systems) استفاده کنند.
این وسایل، پاکتهای لولهای بلندی بودند که با استفاده از چسبی موقت، به مخرج فضانوردان متصل میشدند و مواد دفع شده را در خود نگه می داشتند. این وسایل مخصوص که به خودی خود
مشمئز کننده هستند تنها بخشی کوچک از ماجرا بودند؛ در هنگام بازگشت شاتل به جو، مدفوع خشکشده موجود در توالتی که خراب شده بود، به نحوی وارد سیستم تهویه شد و پس از آن به داخل کابین اصلی راه یافت.
البته با تمام این دشواریهای یانگ و کریپن به سلامت به زمین رسیدند.در ماموریتهای آپولو جنبه حال به هم زن سفرهای فضایی بسیار پررنگ تر بود
ماجرای بعدی در مورد جنبه حال به هم زن سفرهای فضایی ، به ماموریت آپولو 10 در ماه مه ۱۹۶۹ مربوط میشود. سیستم مهار مدفوع که در ماموریت STS-1 به عنوان پلان بی یا همان نقشه دوم، برای مواقع اضطراری تعبیه شده بود، در ماموریتهای آپولو اصلی ترین راه دفع مدفوع بود.
همچنین، تجهیزات استفاده شده در این ماموریتها بسیار ابتدایی تر از وسایل امروزی بودند که احتمال بروز مشکلات را چند برابر میکردند.
در ماموریت آپولو ۱۰ که در آن فضانوردان تام استرافورد (Tom Stafford)، جین سرنان (Gene Cernan) و جان یانگ به دور ماه چرخیدند، مقداری مدفوع معلق شرایط ماموریت را تغییر داد.
اطلاعات مربوط به این اتفاق توسط خبرنگار آمریکایی آلن بویل (Alan Boyle) در وبلاگ کازمیک لاگ (Cosmic Log)،
وابسته به شرکت رسانهای ان بی سی، منتشر شد. این اطلاعات جزئی از گزارش ماموریت بودند که در زمان انتشار از حالت محرمانه خارج شده بودند. بخشی از واقعه به این صورت پیش رفت:
استرافورد: بهم یه دستمال بده. یه تیکه مدفوع توی هوا معلقه!
یانگ: کار من نبود! مدفوع من نیست!
سرنان: فکر نکنم مال منم باشه!
استرافورد: مال منم یکم چسبناک تر بود!! بندازش دور!
مسئله به نظر حل شده بود و استرافورد و بقیه مشغول کارهای دیگر بودند که ماجرا دوباره تکرار شد.
سرنان: یه تیکه دیگه مدفوع! بچهها چتون شده؟!
حجان یانگ، فضانورد آمریکایی، 42 سال در ناسا کار کرد.
به گزارش تالاب البته به لطف نسل جدید توالتهای تحت خلا و سیستمهای تصفیه، مدفوع معلق دیگر جزو جنبه حال به هم زن سفرهای فضایی نیست!
در همین رابطه، اختر زیستشناس کاستوری ون کتسوارن (Kasthuri Venkateswaran) در مصاحبهای با واشینگتن پست ادعا کرد که ایستگاه بینالمللی فضایی بسیار تمیزتر از سرویسهای بهداشتی خانههاست.
این خبر برای آن دسته از علاقهمندان به حرفه فضانوردی که بهاندازه افرادی مثل استرافورد و بخصوص یانگ آستانه تحمل بالایی در رابطه با مسائل چندش آور ندارند، امیدوار کننده به نظر میآید.
البته، در ماموریت STS-1 هم شرایطی اضطراری باعث به هم ریختن اوضاع شد؛ شرایطی که وقوع آن ها هیچ گاه قابل پیش بینی نیست.
منبع :parsnaz.com