تمام زنان در خانواده و روستایمان از گفتن نام شوهرهایشان امتناع میکردند. همانند دهها میلیون زن در سراسر هند، صرفنظر از دین و اعتقاداتشان.
به گزارش تالاب: ممکن هست بپرسیم مگر نام چه ارزش ویژهاي دارد؟ اگر یک زن هندی باشید و اسم مدنظر نامِ شوهرتان باشد، بسیار پرارزش و مهم می شود. این را در همان سالهاي اول زندگی آموختم.
والدینم ۷۳ سال باهم زندگی کردند تا این که سال قبل پدرم از جهان رفت. در هنگام ازدواج مادرم ۱۱ و پدرم ۱۵ سال داشت. در تمام این سالها مادرم هرگز وی را با نام کوچک صدا نکرد.
زمانی که از او با ما سخن میگفت، همۀ وقت از کلمه “Babuji” معادل هندی “پدر” بهرهگیری می کرد. زمانی که بزرگ تر شدیم، وی را به خاطر این مسئله مسخره میکردیم. یکبار سعی کردیم گولش بزنیم تا نام پدر را بگوید. اما هرگز اینکار را نکرد.
تمام زنان در خانواده و روستایمان از گفتن نام شوهرهایشان امتناع میکردند. همانند دهها میلیون زن در سراسر هند، صرفنظر از دین و اعتقاداتشان.
علت این امر این هست که در جامعه سنتی هند، مرد را نوعی خدا میدانستند و به دخترها از سنین جوانی آموزش داده میشد که باید به مردها احترام بگذارند. به دخترها گفته میشود که بردن نام شوهر بدشانسی میآورد و عمر وی را کوتاه میکند. این ممنوعیت معمولاً به دیگر اعضای خانواده نیز سرایت می کند و شکستن این قانون عواقب جدی در بر خواهد داشت.
زنی در ایالت شرقی اوریسا با مجازات خشنی روبرو شد. “مالاتی ماهاتو” در یک ویدئوی مستند گفت: “یک روز خواهرشوهرم از من پرسید چه کسانی بیرون از منزل میباشند. من هم تمام مردها ازجمله عموی شوهرم را نام بردم.”
خواهرشوهرش به شورای روستا شکایت کرد و او و فرزندانش را به منزلاي در حاشیه روستا تبعید کردند و به مدت ۱۸ ماه مورد اذیت و آزار اهالی روستا قرار گرفتند.
داوطلبانی که حاضر به صحبت در این مستند می شوند، در تلاشاند مبارزه برای تغییر سنتهاي مردسالارانه را آغاز کنند. در ماه اکتبر، زنی به نام “روینی پاوار” تصمیم گرفت این مسئله را در گروه بحث زنان در روستای خود مطرح کند. اما قبل از اینکار تصمیم گرفت خودش اینکار را امتحان کند. او در پانزدهسالگی ازدواجکرده بود و پس از ۱۶ سال زندگی مشترک، هرگز نام همسرش را صدا نزده بود. همسرش به اینکار واکنش نشان نداد، اما بیشتر روستاییان ناراضی بودند و آنها را مسخره می کردند.
زنان روستا از این ایده استقبال کردند. روینی میگوید یک ویدئو درست کردیم و از زنها خواستیم سه بار نام همسرانشان را بگویند. با خوشحالی، با عصبانیت و بامحبت.
“یکی از زنها بیشازحد ذوقزده شد. با هیجان به منزل بازگشت و بهمحض مشاهده شوهرش نام وی را فریاد زد. شوهرش به او سیلی زد و گفت اگر یک بار دیگر نام وی را بگوید حسابی کتکش خواهد زد.”
در شهرهای هند و با افزایش روزافزون سواد زنان، این سنت قدیمی از بین رفته هست. اما هنوز هم در بخش کوچکی از خانوادههاي هند اعمال می شود. اگر زنی برخلاف رسم روستا رفتار کند، مادر شوهر و دیگر زنان بزرگ روستا رفتار خصمانهاي با او خواهند داشت.
روینی مبارزه را شروع کرده و میگوید: “ایجاد تغییر کار آسانی نیست. مردم میپرسند چرا موضوعی به این کوچکی آنقدر برایمان مهم هست؟ اما اگر با این مشکلات کوچک مقابله نکنیم، چطور باید مسائل بزرگ تر و مهمتر را حل کنیم؟”