آشنایی با مربی نابغه ایران کی روش
مربی نابغه ایران «کی روش»
این روزها خیلی ها نگران رفتن او از تیم ملی میباشند. در این مورد باید به سرگذشت او رجوع کنیم. کی روش نشان داده که وقتی در جایی یا تیمی نمیتواند پیشرفت کند تصمیم به ترکش میگیرد.
بهتر هست از اظهارنظر اسطوره باشگاه منچستریونایتد شروع کنم؛ الکس فرگوسن در کتاب اتوبیوگرافی اش درمورد کی روش نوشته هست: «یک مرد درخشان، واقعا درخشان، برجسته، هوشمند و دقیق.
به گزارش تالاب: بهتر هست از اظهارنظر اسطوره باشگاه منچستریونایتد شروع کنم؛ الکس فرگوسن در کتاب اتوبیوگرافی اش درمورد کی روش نوشته هست: «یک مرد درخشان، واقعا درخشان، برجسته، هوشمند و دقیق. او همکار خوبی برای من بود. مثل فردی بود که می شد دغدغه تیم را به او سپرد و رفت.» نشانه اي دقیق از قدرت مربیگری او.
کی روش، مرد 63 ساله پرتغالی متولد موزامبیک، تاکنون در ایران هر چه دیده و شنیده یا طرفداری محض بوده و تحسین یا مخالفت محض بوده و انتقاد. شش سال حضور در ایران و در مسند سرمربی تیم ملی فوتبال زمان کمی نبوده که کسی نتواند شخصیت او را مطالعه کند؛ اما ویژگی هاي شخصیتی «کارلوس مانوئل کی روش» نیز همواره مورد بی اعتنایی قرار گرفته هست.
تعداد زیادی از منتقدان «کارلوس کی روش» به او خرده میگیرند که به دفعات گفتگو میکند و درمورد هر چیزی مواضعش را به صورت رسمی اعلام میکند که همین باعث بحث و حاشیه در فوتبال پر حاشیه ایران میشود. با مروری بر زندگی حرفه اي «کی روش» میتوان دریافت که او با کارش و مسائل مربوط به آن بسیار درگیر میشود و حتی خانواده اش نیز در این راه در اولویت دوم او میباشند: «من همۀ وقت یک پدر غایب هستم.»، «من در حال حاضر روز به روز برنامه ریزی میکنم.
کی روش؛ یک مربی درخشان
یکسری مسائل قراردادی هست و من به آن ها تعهد دارم اما در کنار آن، مسائل مربوط به خانواده دو دوستان هم مهم میباشند؛ گرچه بعضی اوقات مدیریت این دو مسئله در کنار هم برایم دشوار هست.»، «به بازیکنانم گفتم ما میتوانیم قهرمان دنیا شویم که این حرف باعث خنده بازیکنان شد. هنگامی که در فینال یورو به شوروی باختیم، دوباره به آن ها گفتم که ما بعنوان نایب قهرمان اروپا میتوانیم قهرمان دنیا شویم؛ اما این بار دیگر کسی نخندید.»
آن چه بعنوان وجه مشترک زندگی «کارلوس کی روش» در موزامبیک، پرتغال، آفریقای جنوبی، ایالات امریکا، انگلیس، اسپانیا، ژاپن، امارات متحده عربی و ایران میتوان دریافت، همین دقت اجتماعی هست که او به خوبی راه و عرف به دست آوردن آن را بلد هست.
مربی نابغه ایران «کی روش»
اما در عین حال وقتی به کارنامه کی روش نگاه می‌کنیم، چالش ها و تنش هاي زیادی می‌بینیم. برای اینکه منظورم را بهتر بگویم برای شما مثال هایي میزنم.
1. درگیری با جومو سونو که مدیر فنی تیم آفریقای جنوبی و جانشین کی روش بود. خود کی روش میگوید: «او در روزنامه سووتو، کمپینی به راه انداخت و با متهم کردن من به نژادپرستی مدعی شد که سیاه پوستان را به تیم ملی دعوت نمیکنم که گرچه همۀ این‌ها در نهایت به سود من شد؛ چون این موضوع باعث دیدار من با ماندلا شد… اما حملات شدید سونو به من ادامه پیدا کرد که کار را برایم غیرممکن کرد و حتی کار داشت به برخورد فیزیکی ما در حضور ماندلا می‌کشید که بسیار ناراحت کننده بود؛ به این ترتیب با نوشتن نامه اي به ماندلا دلایلم برای استعفا را توضیح دادم.»
2. درگیری مخفی با «روی کین»، کاپیتان تیم منچستریونایتد، تا حدی که شایعه شد ورود مجدد «کی روش» به این تیم، یکی از دلایل خروج «کین» بود. او با مسئولیت هاي چندان این مربی پرتغالی و تاکتیک هایش کنار نمی آمد و در یکی از گفت و گو ها به طور مستقیم او را هدف انتقاداتش قرار داد.
مربی نابغه ایران«کی روش»
3. درگیری با ماموران ضد دوپینگ قبل از جام جهانی 2010: «در این اتفاق چند چیز دخیل بود و من برای نخستین بار در زمانی اشتباه در مکانی اشتباه بودم! ماموران نظارت دوپینگ ساعت 7 صبح وقتی که بازیکنان پیش از بازی با کیپ ورد در حال استراحت بودند به هتل آمدند. اگر شما جای من بودید چه می‌کردید؟ سپس در تعطیلات موزامبیک بودم که خبر از محرومیتم دادند. به دادگاه بینظیر ورزش شکایت کردم. در این راه هزینه کردم و شاید چندین سال پیر شدم تا زمانی که به حقم رسیدم.»
4. درگیری با رئیس فدراسیون فوتبال پرتغال در جریان پرونده دوپینگ: «وقتی ما از آفریقا برگشتیم، مادایل قول داد که تا پایان از ما در این پرونده حمایت خواهد کرد؛ اما به محض جدی شدن ماجرا او پشتش لرزید و پشت من را خالی کرد.»
5. درگیری با صاحب منصبان و نهاد قضایی پرتغال در جریان پرونده دوپینگ: «خوشبختانه تعداد زیادی از کسانی که علیه من توطئه کرده بودند بعدا در پرونده هاي مالی گرفتار شدند. تمام ماجرای من فقط یک پاپوش بود تا بر تخلفات اقتصادی خود سرپوش بگذارند. پزشک پینتو مونتیرو و قاضی از کوویلیا طی دو روز، حکم محکومیت مرا صادر کردند که در کشوری که به عدالت شناخته شده، خیلی عجیب هست.»
مربی نابغه ایران«کی روش»
6. درگیری با بعضی از بازیکنان تیم ملی پرتغال از جمله «کریستیانو رونالدو»: «من در این فوتبال روزی را دیدم که رونالدو 130 میلیون قرارداد بست که بر زمینه واقعیات دنیا نیست.» کاپیتان تیم ملی پرتغال در جام جهانی 2010 و بازیکن نام دار رئال مادرید که امسال توپ طلای فیفا را دریافت کرد، بعد از حذف پرتغال در آن دوره از بازی ها به صراحت «کی روش» را عامل اصلی دانست، صراحتی که اگرچه «کی روش» برخلاف مشی خود در مقابل آن موضع گیری تندی نکرد، اما در جریان گزینه مرد سال فوتبال دنیا، در سال هاي جدید که بعنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران حق رأی داشت، همواره «مسی» آرژانتینی را بر می گزیند.
7. درگیری هاي مکررش با مسئولان فدراسیون فوتبال ایران در مدت شش سال حضورش در صدر تیم ملی فوتبال که به قصه تکراری برای مردم و رسانه ها تبدیل شده هست. درگیری جدید او با سرمربی تیم فوتبال پرسپولیس و استعفاهای چندباره او.
اما با همۀ این‌ها به نظرم کی روش به شدت وظیفه شناس هست. این عامل به میزان سختکوشی، پیشرفت گرایی و وقت شناسی مربوط هست. آنهایی که در سطح بالای این عامل قرار دارند، به طور بی نظیر اي اهل کارند و ساعات زیادی به کار سخت مداوم می‌پردازند تا پیشرفت کنند. کار امروزشان را به فردا موکول نمی‌کنند و از هیچ کاری طفره نمی‌روند.
در واقع وظیفه شناسی بالا مولفه تعیین کننده اي برای موفقیت هست. همین عامل پسرک فقیر دو رگه موزامبیکی پرتغال را به صدر فوتبال دنیا رسانده هست.
مربی نابغه ایران«کی روش»
قرار داشتن «کی روش» در سطح بالای این عامل، بزرگترین علت مشکلاتی هست که او با مسئولان فدراسیون فوتبال ایران در این شش سال قبل داشته هست. مدیران سابق و تا حدی کنونی فدراسیون فوتبال افرادی با سطح پایینی از عامل وظیفه شناسی میباشند و به تاخیر انداختن کارها یا بی توجهی به بنیادی ترین مسائل برای شان کار راحتی هست. این اتفاق «یک روش» وظیفه شناس را عصبانی میکند.
او این وظیفه شناسی را قبلا در قبال تیم هاي ملی فوتبال پرتغال و منچستریونایتد به ثابت رسانده هست. مدیران فدراسیون فوتبال کاش بدانند که انتقادهای مکرر «کی روش» از همین وظیفه شناسی و گرچه پرخاشگری اش صادر میشود. با همراهی و درک مشترک میتوان میزان این اختلافات را به حداقل ممکن رساند.
کارلوس کی روش در تمامی بندهای زندگی اش می جنگد و هر وقت ببیند که پیروزی اش محتمل هست، آن را ادامه میدهد و هر وقت شواهدی مبنی بر موفق نشدن ببیند، بلافاصله مسیر را تغییر میدهد اما متوقف نمیشود. همین ثبات هیجانی هست که توانسته به رغم اختلافات بی نظیرش با مسئولان فدراسیون فوتبال ایران، به او عنوان ماندگارترین سرمربی تاریخ تیم ملی فوتبال ایران را بدهد؛ عنوانی که پیش از او به رقیب جدی اش، «برانکو ایوانکوویچ» تعلق داشت.
هر فردی یک طرح واره کلی یا روایت کلان در ذهنش برای کلیت زندگی اش دارد. «کی روش» چه روایتی برای زندگی اش دارد؟ برای پسر فقیر دورگه اي که تمامی گودکی اش با فقر گذشت، قطعا پول میتواند عنصر مهمی در بزرگسالی باشد.
مربی نابغه ایران«کی روش»
«من تا 12 سالگی از نامپولا خارج نشده بودم. من فکر می‌کردم تمام دنیا همین هست و پرتغال فقط یک چشم انداز دور از دسترس بود. نخستین سفر من که یک ماجراجویی بزرگ برایم محسوب می شد، به ژوهانسبورگ بود.
من در آفریقا زندگی کردم و زندگی ام با سفیدها و سیاهان گره خورد. من در تیم راه آهن نامپولا بازی می‌کردم که اکثریت قریب به اتفاق اعضای آن دورگه [سرنگرو] بودند. حتی زمانی که 17 سالم بود اختلافات طبقاتی وجود داشت و سفیدها طبقه بالا و دو رگه ها در طبقات پایین تر جامعه حضور داشتند؛ بعنوان مثال به خاطر دارم که من اجازه پیدا نکردم که به عضویت باشگاه تنیس ناکالا دربیایم، گرچه نه به خاطر دورگه بودنم، بلکه به این خاطر که پدرم به اندازه کافی پول نداشت که مرا به عضویت این باشگاه در آورد.»
اما اشتباه نکنیم. با بررسی دقیق تر این حرف ها در می یابیم که پول برای کی روش یک هدف نیست و ابزاری هست برای اجرای درست روایت اصلی زندگی اش؛ جنگیدن و موفق شدن.
«کی روش»
او با این جنگندگی حتی «فرگوسن» را نیز ترسانده بود؛ چرا که او در جایی گفته هست: «وقتی کارلوس کی روش را می‌بینی که همۀ وقت ریشش را می تراشد، لبخند خاصی بر لب دارد و طوری پرشور برخورد میکند و منتظر هست کار را شروع کند، تو با خودت می‌گویی وای؛ او دارد جای من را میگیرد؟»
او در هر برهه اي که تیم ملی جوانان و بزرگسالان پرتغال، اسپورتینگ، نیویورک مترواستارز، تیم ملی کشور امارات، تیم ملی آفریقای جنوبی، رئال مادرید یا منچستر را ترک کرده هست، به خاطر این بوده که نشانه هاي پیروزی و تعالی را نیافته هست. دارنده نشان لیاقت بین المللی از فدراسیون پرتغال، بعد از شش سال حضور در ایران، با تمامی فراز و نشیب هایش، هنوز بارقه هایي از امید می یابد که تیم را رها نکند و نرود. به خصوص حالا بعد از صعود به یادماندنی در استادیوم آزادی. او احتمالا این جنگ را تا جام جهانی روسیه در سال 2018 ادامه میدهد و آنگاه به می داني دیگر برای جنگیدن می‌رود.
می‌خواهم بگویم که جنگیدن برای او به معنای چشم فروبستن و حرکت کردن نیست. اتفاقا برعکس؛ او هوشمندانه می جنگد و فقط وقتی مبارزه اش را بی فایده ببیند، آن را رها میکند: «روزی که دیگر نتوانم با این مسائل کنار بیایم، از فوتبال کنار خواهم رفت.»
