پرستاران یکی از بحث برانگیزترین سریال ها
بحث برانگیزترین سریال ایرانی – پرستاران
پرستاران آلبوم تلویزیونی ایرانی به کارگردانی علیرضا افخمی ، محمود رضا تخشید و شهرام شاه حسینی هست که در سال ۱۳۹۵ ساخت و اکران آن در اواخر بهمن ماه از کانال یک سیما آغاز شد.
سریال پرستاران سریال پرستاران یکی از بحث برانگیزترین سریالهای چند وقت جدید تلویزیون هست که به خاطر دور شدن از اهداف اصلی با انتقادهای زیادی رو به رو شده. با امین زندگانی، یکی از بازیگران این سریال مصاحبه کرده ایم.
سریال پرستاران در فصل دوم دچار تغییر و تحولات زیادی شد. درواقع سریالی که قرار بود در یک بیمارستان و در جریان فعالیت هاي حرفه اي چند پرستار پیش برود، ساختاری متفاوتی پیدا کرد و شخصیت هاي فرعی، تدریجی به مهره هاي اصلی این سریال تبدیل شدند. امین زندگانی با این که شخصیتی به نسبت فرعی در سریال «پرستاران» دارد اما این شب ها در سرنوشت سریال، بسیار اثرگذار به نظر میرسد.
زندگانی چهارسال پیش در سریال «همۀ چیز آنجاست» نقشی مثبت را به همراه شهرام شاه حسینی تجربه کرد و حالا در پرستاران، مجددا مشغول ایفای نقش در یک نقش مثبت هست. با او درمورد این سریال و تجربه بازی در نقش هاي مثبت سریال ها گپ زده ایم.
زمانی که اعلام شد قرار است سریالی تحت عنوان «پرستاران» ساخته شود این طور به نظر می رسید که برداشتی از روی سریال پرستاران خارجی است اما ماحصل کار هیچ ربطی به آن ندارد. ما به جای اینکه شاهد مشکلات و مسائل پرستاران در یک مرکز اورژانس بیمارستان باشیم صرفا با زندگی خانوادگی آنها رو به رو هستیم. وقتی فیلمنامه را به شما دادند این موضوع برای خودتان جای سوال به وجود نیاورد؟
از آنجاییکه نقش من در حاشیه زندگی یکی از آن پرستاران بود، چندان از بخش هاي دیگر سریال مطلع نبودم، اما کم و بیش در جریان این بودم که محدودیت هایي در رابطه با بیان بعضی مسائل وجود داشته چون می‌دانم که در داستان اصلی فیلمنامه، موضوعاتی نظیر درگیری پرستاران با بخش پزشکی از قبیل دستمزد، ساعت کار، خطای پزشکی و… وجود داشته اما وزارت بهداشت با این که خودش سفارش دهنده این سریال بوده، اجازه ورود به این مسائل را به عوامل سریال نداده. مطمئنا وقتی تصمیم بر این بوده که سریالی در این اساس ساخته شود نویسنده و تیم سازنده به مسائل تخصصی نگاه کرده اند اما همۀ وقت این محدودیت ها نمیگذارد که وارد همۀ واقعیت ها شد.
با این حال آن طور که شنیده بودیم، کارشناسان زیادی برای هدایت بازیگران وجود داشته اند و تحقیقات میدانی زیادی انجام شده برای اینکه سریال به طور کامل فضای بیمارستان و روابط میان پرستاران در موقعیت های بحرانی را به تصویر بکشد اما چنین اتفاقی نیفتاده.
نقشی که من بازی کردم چندان در رابطه با بیمارستان و اتفاقات پزشکی نبد. برای همین هم خیلی در این اساس آگاهی ندارم. اما تا جایی که می‌دیدم، مشاوران پرستاری درس ر صحنه حضور داشتند که در اساس صحبت کردن پرسنل با هم و حتی حرکات پرستاران هم نظر می دادند و به بازیگران کمک میکردند تا بازی شان حقیقی تر به نظر بیاید.
در سال های اخیر با سه سریال «خاطرات مرد ناتمام، «همه چیز آنجاست» و «پرستاران» در تلویزیون حضور داشتید. در هر سه آنها نقش پسر خوب و خانواده دوست را داشتید و کاملا مثبت بودید. فکر نمی کنید بیش از اندازه مثبت بازی کردن در تلویزیون کلیشه ای می شود؟
مشاهده نمایید این که یک بازیگر فقط نقش هاي مثبت بازی کند به معنای کلیشه شدن نیست. این که بتوان یک نقش مثبت را متغیر و باورپذیر بازی کرد مهم هست. مثلا در «خاطرات مرد ناتمام» من یک پزشک داروساز در دهه هاي قبل ایران بودم و شخصیت و لحنی متفاوت داشتم. در پرستاران یک وکیل هستم و با شرایطی متفاوت.
نکته مهم این هست که همۀ این نقش ها را یکنواخت بازی نکنم که گرچه این را من نباید بگویم، باید مخاطب نظر بدهد. از طرفی در سینمای کشور ایران ضریب ریسک اکثر در دست کارگردان و تهیه کننده هست و تهیه کننده هم معمولا این ریسک را نمی پذیرد که چهره متفاوتی را برای نقش هاي روتین و تعریف شده گزینه کند. تهیه کننده می‌گردد و چهره و استایلی که میخواهد را برای نقش منفی که نوشته شده پیدا میکند.
بنابراین کار من زمانی اهمیت پیدا میکند که بتوانم دو نقش مثبت را با در نظر گرفتن خاستگاه و خانواده اي که هر یک از این شخصیت ها در آن بزرگ شده اند متفاوت از هم بازی کنم. به هر حال در مسیر کاری هر بازیگر نقش هاي متعددی با دقت به سابقه کاری او در آن نوع نقش ها توصیه می‌شود. من هم مانند همۀ بازیگران منتظر نقش هاي چالش برانگیز هستم. اما به هر حال نباید تاثیر فاکتورهایی مانند روابط در گزینش نقش ها «یا همان مافیا که سعی می‌کنیم کمتر از این اصطلاح بهرهگیری کنیم» را نادیده گرفت.
شما در مدیوم های دیگر مثل تئاتر، سینما و حتی شبکه نمایش خانگی تجربه نقش های منفی مثل عطاأالله واعظی در «شاهگوش» و شخصیت بدجنسی در فیلم فانتزی «اختاپوس: آهوی پیشونی سفید» را داشته اید. آنقدر در سال های اخیر شخصیت های سریال تلویزیونی شبیه هم شده اند که جای نقش های ویژه به این شکل در تلویزیون به شدت خالی است.
بله و همۀ وقت مشکل اینجاست که پس از نوشتن متن و تصویب آن به ما بازیگرها زنگ میزنند و خیلی دست مان در این مسائل باز نیست. همین همین حالا من نقش متفاوتی در تئاتر «بنگاه تئاترال» هادی مرزبان بازی میکنم که هر کس آن را می‌بیند باور نمی‌کند که من هستم و من این نقش کمدی را بازی میکنم. در همۀ جهان مدیر برنامه هایي میباشند که وظیفه شان گزینه و برگزیدن نقش ها برای بازیگران هست، اما در ایران این مسئله به صورت حرفه اي وجود ندارد و مدیر برنامه ها فقط تلفن جواب می‌دهند و قرارداد می بندند.
شما چهار سال پیش در سریال «همه چیز آنجاست»، تجربه همکاری با همین تیم سازنده «پرستاران» یعنی داوود هاشمی و شهرام شاه حسینی را داشتید. زمانی که برای نقشی مثبت در پروژه جدید به شما پیشنهاد دادند نمی ترسیدید که نقش ها شبیه به هم شوند؟
زمانی که نقش مسلم بن عقیل در «مختارنامه» و حضرت سلیمان در «ملک سلیمان» را بازی کردم، اطرافیان و دوستانم ابراز نگرانی کردند. معتقد بودند این دو با هم در حال اکران هست و ممکن هست هر دو نقش، شبیه به هم به نظر برسد و با انتقادهای فراوانی رو به رو شود. اما من در آن شرایط فقط سکوت کردم.
این درمورد «همۀ چیز آنجاست» هم صدق میکند. از زمانی که آن را بازی کردم چهار سال قبل و من دیگر آن آدم چهار سال پیش نیستم. اضافه بر ظاهر، تجارب و نگاهم به زندگی تغییر کرده. از طرفی من بعنوان بازیگر، معیارهایی برای خودم دارم و در صورتی که بتوانم متفاوت تر از قبل باشم کار را قبول میکنم.
شاید بتوان سوال قبلی را این طور توضیح داد که شهرام شاه حسینی از آن دست کارگردان هایی است که هر نوع سریالی می سازد، از «همه چیز آنجاست» گرفته تا «هشت و نیم دقیقه» و حتی «پرستاران». اما شما با کارگردان هایی مثل «سیروس مقدم»، «قاسم جعفری»، «داوود میرباقری» و… کار کرده اید. این تفاوت کار کارگردانی برای تان ایجاد چالش نمی کند؟
موضوعی که درمورد گذر زمان گفتم درمورد شاه حسینی هم صدق میکند. او در این سال‌ها سینمایی «منزل دختر» را کارگردانی کرد. یا زمان ساخت «هشت و نیم دقیقه»، تغییر ژانر داده. بنابراین او همدیگر شبیه چهار سال پیش نیست. اما به هر حال من خودم را می شناسم. در هر نقشی سعی میکنم گریزگاهی برای متفاوت بازی کردن داشته باشم. این تفاوت ممکن هست از چشم تیزبین دور نماند اما کسی که معمولی به سریال ها نگاه کند این تفاوت را نمیبیند.
