سریال در مسیر زاینده رود به کارگردانی حسن فتحی در سال ۱۳۸۹ تولید و در ماه رمضان از شبکه یک تلویزیون ایران پخش شد. این سریال در ژانر درام اجتماعی قرار دارد.
این سریال به موضوعاتی چون مسئولیت پذیری، بخشش و ارزش های اخلاقی در جامعه می پردازد و از لحاظ کارگردانی و بازی های قوی بازیگران مانند حسین محجوب، مهدی سلطانی و بهنوش طباطبایی مورد تحسین قرار گرفت. تیتراژ این مجموعه نیز با صدای احسان خواجه امیری، بر احساسات و جذابیت سریال افزوده است.
سریال در مسیر زاینده رود داستان مهران سارنگ، یک فوتبالیست جوان و موفق است که برای بستن قرارداد با یک باشگاه به اصفهان می رود. در این سفر، او به طور ناخواسته باعث مرگ مردی به نام مسعود می شود. این حادثه ناگوار زندگی او را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد و او را درگیر چالش های مختلفی از جمله پیامدهای قضایی، اخلاقی و اجتماعی این اتفاق می کند.
مهران با بحران وجدان و تلاش برای رهایی از عذاب ناشی از این حادثه روبرو می شود و در طول داستان، با افراد مختلفی مواجه می گردد که هر کدام دیدگاه و تأثیر خاصی بر مسیر زندگی او دارند. خانواده مسعود نیز در پی انتقام و حل این موضوع هستند و این امر بر پیچیدگی های داستان می افزاید.
در این بین، مفاهیمی همچون بخشش، مسئولیت پذیری، و تأمل بر روی اعمال و تصمیمات انسان ها محور اصلی داستان را شکل می دهند.
سریال در مسیر زاینده رود با وجود محبوبیت نسبی، با چندین حاشیه نیز مواجه شد:
یکی از اصلی ترین حواشی این سریال مربوط به انتقاداتی بود که از نحوه استفاده از لهجه اصفهانی در آن شد. برخی از مردم اصفهان اعتراض داشتند که لهجه ای که در سریال استفاده شده، با لهجه واقعی اصفهانی ها تفاوت دارد و بیشتر به لهجه حواشی این شهر نزدیک است.
در بخش هایی از سریال، بازیکنان معروفی همچون کریم باقری، آرش برهانی و وحید شمسایی به عنوان بازیگر مهمان حضور داشتند. این امر توجه بیشتری را به سریال جلب کرد. اما در عین حال باعث بحث هایی در مورد جایگاه بازیکنان فوتبال در آثار تلویزیونی شد.
محوریت داستان حول یک حادثه ناخواسته که زندگی شخصیت اصلی را تغییر می دهد، باعث شد تا بحث های زیادی در مورد تاثیرات اخلاقی و اجتماعی چنین اتفاقاتی در جامعه شکل بگیرد. برخی تماشاگران معتقد بودند که سریال به خوبی توانسته این موضوعات را به تصویر بکشد. در حالی که برخی دیگر انتقاد داشتند که به جنبه های دیگری نیز باید پرداخته می شد.
انتخاب اصفهان و زاینده رود به عنوان بستر اصلی داستان، اگرچه به جذابیت بصری و فرهنگی سریال افزود، اما برخی مخاطبان بومی احساس کردند که به جایگاه و فرهنگ این شهر به اندازه کافی توجه نشده است.
این حواشی نشان می دهد که سریال توانسته توجه زیادی را به خود جلب کند. اگرچه همه واکنش ها مثبت نبوده اند.
در سریال در مسیر زاینده رود، چهار بازیگر اصلی حضور داشتند که هرکدام نقش های مهمی را ایفا کردند. در ادامه به بیوگرافی آن ها می پردازیم:
مهدی سلطانی سروستانی متولد ۱۳۵۰ در شیراز، بازیگر، کارگردان تئاتر و مدرس دانشگاه است. او در رشته کارگردانی از دانشگاه هنر تهران فارغ التحصیل شده و مدرک دکترای تئاتر را از فرانسه دریافت کرده است.
اشکان خطیبی متولد ۱۳۵۸ در تهران، بازیگر، خواننده و مجری تلویزیونی است. او کار خود را با بازی در تئاتر آغاز کرد و سپس وارد دنیای سینما و تلویزیون شد. خطیبی در کنار بازیگری، به خوانندگی نیز مشغول بوده و چندین آلبوم موسیقی منتشر کرده است.
بهنوش طباطبایی، متولد ۱۳۶۰ در تهران، بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر است. او فعالیت حرفه ای خود را از دهه ۱۳۸۰ آغاز کرد و با ایفای نقش های متنوع در سریال ها و فیلم های مختلف شناخته شد.
حسین محجوب، متولد ۱۳۲۷ در رشت، بازیگر و کارگردان باسابقه سینما و تلویزیون ایران است. او از چهره های سرشناس تئاتر ایران در دهه ۵۰ بوده و در کنار بازیگری، تجربه کارگردانی نیز دارد.
سریال در مسیر زاینده رود در ماه رمضان سال ۱۳۸۹ از شبکه یک صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد. این سریال به دلیل روایت جذاب خود و فضای معنوی اش، در زمان پخش مورد توجه قرار گرفت و هر شب در زمان افطار به نمایش درمی آمد.
سریال در مسیر زاینده رود به موضوعاتی چون مسئولیت پذیری، بخشش، وجدان و پیامدهای اعمال انسانی می پردازد. داستان زندگی مهران، پرسش هایی بنیادین درباره عدالت و بخشش را مطرح می کند: آیا انسان ها می توانند از خطاهای یکدیگر بگذرند؟ آیا بخشش راهی به سوی آرامش و رهایی است یا قصاص پاسخی به عدالت است؟
مفاهیمی که سریال به آن ها پرداخته، بسیار متناسب با ماه رمضان و فضای معنوی آن است. بیننده در طول سریال با این پرسش ها درگیر می شود و به دنبال پاسخی برای تضادهای درونی خود می گردد. از یک سو، عدالت طلبی مصیب قابل درک است و از سوی دیگر، تلاش مهران برای کسب بخشش، نمادی از جستجوی آرامش و رهایی از بار گناه است.
انتخاب شهر اصفهان و رود زاینده رود به عنوان محل وقوع داستان، یکی از نقاط قوت اصلی سریال است. اصفهان با معماری تاریخی و فرهنگی خود، به داستان عمق و جذابیت بیشتری بخشیده است. صحنه های مربوط به زاینده رود که به عنوان نمادی از زندگی و جریان دائمی آن به کار رفته با داستان زندگی مهران و تلاطمات درونی او پیوندی معنوی برقرار می کند.
فتحی از زیبایی های اصفهان به بهترین نحو استفاده کرده و توانسته فضایی جذاب و دلنشین برای روایت داستان ایجاد کند. این انتخاب محیطی علاوه بر جذابیت بصری، به مفاهیم عمیق تری نیز اشاره دارد. زاینده رود به عنوان یک عنصر نمادین در داستان حضور دارد و ارتباط آن با تحولات روحی شخصیت ها، به ویژه مهران به خوبی به تصویر کشیده شده است.
سریال در مسیر زاینده رود با کارگردانی حسن فتحی و بازی های درخشان بازیگرانش، اثری ماندگار در تلویزیون ایران است که مفاهیم عمیق اخلاقی را در قالب یک درام جذاب به تصویر می کشد. با وجود برخی انتقادات، این سریال همچنان جایگاه خود را در میان آثار تلویزیونی ایرانی حفظ کرده و به دلیل داستان تاثیرگذار و نگاه انسانی اش مورد توجه قرار گرفته است.