اشعار زیبا از سعدی شیرازی | شعر عاشقانه از سعدی شیرازی

خواب بی‌هنگامت از ره می برد

ورنه بانگ صبح بی هنگام نیست

سعدیا چون بت شکستی خود مباش

خود پرستی کمتر از اصنام نیست

شیخ اجل سعدی

تو بـه آفتاب مانی ز کمال حسن طلعت

اگرم حیات بخشی و گرم هلاک خواهی

سر بندگی بـه حکمت بنهم کـه پادشاهی

من اگر هزار خدمت بکنم گناهکارم

تو هزار خون ناحق بکنی و بی گناهی

بـه کسی نمی توانم کـه شکایت از تو خوانم

همه ی جانب تو خواهند و تو ان کنی کـه خواهی

تو بـه آفتاب مانی ز کمال حسن طلعت

کـه نظر نمیتواند کـه ببیندت کـه ماهی

من اگر چنان کـه نهیست نظر بـه دوست کردن

همه ی عمر توبه کردم کـه نگردم از مناهی

بـه خدای اگر بـه دردم بکشی کـه برنگردم

کسی از تو چون گریزد کـه تواش گریزگاهی

منم اي نگار و چشمی کـه در انتظار رویت

همه ی شب نخفت مسکین و بخفت مرغ و ماهی

و گر این شب درازم بکشد در آرزویت

نه عجب کـه زنده گردم بـه نسیم صبحگاهی

غم عشق اگر بکوشم کـه ز دوستان بپوشم

سخنان سوزناکم بدهد بر ان گواهی

شب فراق نخواهم دواج دیبا را

کـه شب دراز بود خوابگاه تنها را

ز دست رفتن دیوانه عاقلان دانند

کـه احتمال نماندست ناشکیبا را

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی

روا بود کـه ملامت کنی زلیخا را

چنین جوان کـه تویی برقعی فروآویز

و گر نه دل برود پیر پای برجا را

تو ان درخت گلی کاعتدال قامت تو

ببرد قیمت سرو بلندبالا را

دگر بـه هر چه تو گویی مخالفت نکنم

کـه بی تو عیش میسر نمی شود ما را

دو چشم باز نهاده نشسته‌ام همه ی شب

چو فرقدین و نگه میکنم ثریا را

شبی و شمعی و جمعی چه خوش بود تا روز

نظر بـه روی تو کوری چشم اعدا را

من از تو پیش کـه نالم کـه در شریعت عشق

معاف دوست بدارند قتل عمدا را