راهبان مکتب ذن با حساسیت ویژه ای كه تنها از طریق تمركز و مراقبه در ذاتشان حاصل آمده است، بوسیله شن کش خط های افقی و عمودی در صحن باغ شنی ایجاد می کنند و اطراف صخره ها را با دوایری مکرر می آرایند.
گیاهان از اهمیت کمتری برخوردارند و گاهی اصلاً در این آرایش استفاده نمی شوند. این باغها اغلب بصورتی آراسته می شده که بیننده در جایگاه مشخصی بنشیند و آن را تماشا کند. بعضی از غربیان اعتقاد دارند باغهای شنی قادرند به ذهن آدمی آرامش ببخشند اما ژاپنی های اصیل به چنین قصدی این باغها را نساخته اند.
یکی از باغهای شنی مشهور در معبد ریوآن-جی در شمال غربی کیوتوی ژاپن قرار دارد. این باغ سی متر در ده متر مساحت دارد و در آن درختی وجود ندارد و تنها 15 قطعه سنگ بی شکل در اندازه های متفاوت، که بعضی هایشان با خزه محاط شده در بستری از شن و سنگریزه سفید که هر روز شن کشی می شود، چیده شده است.
سنگها با اندازه های مختلف در گروه های پنج تایی، دو تایی، سه تایی، دو تایی، سه تایی چیده شده اند و این پانزده سنگ طوری کنار هم قرار گرفته اند که یک بیننده در یک زاویه خاص تنها می تواند 14 قطعه را مشاهده کند.
طراحی باغ منسوب به هنرمند خاصی نیست اما گفته می شود هنرمندی با نام سوآمی با همکاری طراحی به نام دایسنین این باغ را ساخته اند.
آرایش ظاهری:
تلاش زیادی برای توضیح اینکه باغهای شنی سمبل چه هستند، شده است. برخی از آنها به شرح زیر است:
– شن ها نماینده اقیانوس و صخره ها نماینده جزیره ژاپن است.
– صخره ها نشانگر ماده ببر و فرزندانش است که به سمت اژدهایی شنا می کنند.
– صخره ها فرمی از قلب و ذهن را در حروف کانجی نمایش می دهند.