امام علی، امام اول شیعیان و مسلمین جهان اسـت.حدیث و حکایت هاي بسیار ارزشمندی از او بـه جای مانده اسـت تا بندگان خدا ازآن درس عبرت بگیرند و سرلوحه زندگی شان قرار دهند باشد کـه رستگار شوند.نمونه هایي از این سخنان با ارزش را در مجله تالاب گرد آوری کرده ایم.
لا تستعظمن احدا حتی تستکشف معرفته.
قبل از آنکه از دانش و معرفت کسی با خبر شوی دربزرگداشت او مکوش.
***
عَلَیْکُمْ بِالصَّبْرِ؛ فَاِنَّ الصَّبْرَ مِنَ الاْیمانِ کَالرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ؛ وَ لاخَیْرَ فى جَسَد لارَأْسَ مَعَهُ؛ وَ لا فى إیمانَ لاصَبْرَ مَعَهُ
بر شـما باد بـه شکیبایى، چه این کـه شکیبایى نسبت بـه ایمان بـه منزله سر نسبت بـه بدن اسـت؛ در بدنى کـه سر نیست، ودر ایمانى کـه شکیبایى نباشد خیرى نیست.
***
وَاللهُ اِنَّهُ لَیَمنَعُنی مِنَ اللَعِبِ ذِكرُالمَوتِ.
بـه خدا سوگند یاد و خاطرة مرگ اسـت کـه مرا از سرگرمیها و بازی هاي دنیا باز میدارد. «نهجالبلاغه، خطبة ٨٣»
***
حُبُّ الدُّنیا یُفسِدُ العَقلَ وَ یُصِمُّ القَلبَ عَن سَماعِ الحِکمَهِ وَ یوجِبُ اَلیمَ العِقابِ؛»
«دل بستگى بـه دنیا، عقل را فاسد مى کند، قلب را از شنیدن حکمت ناتوان مى سازد و باعث عذاب دردناک مى شود.»
***
مطلب مرتبط:احادیث شب قدر و شب ضربت خوردن حضرت علی «ع»
مَنْ اَصْلَحَ ما بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللّهِ؛ اَصْلَح اللّهُ ما بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النّاسِ وَ مَنْ اَصْلَحَ اَمْرَ آخِرَتِهِ؛ اَصْلَحَ اللّهُ لَهُ اَمْرَ دُنْیاهُ
هر کس انچه را میان او و خداست اصلاح نماید، خداوند انچه را بین او و مردم اسـت اصلاح کند و هر کس کار آخرتش را بـه اصلاح آورد، خداوند کار دنیایش را اصلاح کند.
***
على عليه السلام فرمود: هيچ عاقلى دروغ نمى گويد؛ و هيـچ مؤمنى زنـا نمى كند.
***
حدیث از حضرت علی «ع»
مِنْ کُنُوزِ الْجَنَّهِ الْبِرُّ وَ إِخْفاءُ الْعَمَلِ وَ الصَّبْرُ عَلَی الرَّزایا وَ کِتْمانُ الْمَصائِبِ.
از گنجهاي بهشت نیکی کردن و پنهان نمودن کار [نیک]و صبر بر مصیبتها و نهان کردن گرفتاریها «یعنی عدم شکایت از آن ها» اسـت.
***
قالَ اَمیرُالمُوْمِنینَ عَلِیُّ بْنُ اَبیطالب«علیه السلام»:
«إنَّ حَقيقَةَ السَّعادَةِ أن یُختَمَ لِلْمَرءِ عَمَلُهُ بِالسَّعادَةِ و إنَّ حَقيقَةَ الشَّقاءِ أن یُختَمَ لِلْمَرءِ عَمَلُهُ بِالشَّقاءِ؛»
«براستى كه حقيقت خوشبختى آن اسـت كه پايان كار انسان خوشبختى باشد و حقيقت بدبختى آن اسـت كه كار انسان بـه بدبختى خاتمه يابد.»
معانى الأخبار، ص 345؛ ح 1؛ ميزان الحكمه، ج 5؛ ص 303
***
قالَ اَمیرُالمُوْمِنینَ عَلِیُّ بْنُ اَبیطالب«علیه السلام»:
اِنتَهِزوا فُرَصَ الخَیر فإنّها تَمُرُّ مَرَّ السَّحابٍ.
از فرصتهاي خوب استفاده کنید. آنها مانند ابر زودگذرند.
لیست غرر، ص ٣٠٤
***
قالَ اَمیرُالمُوْمِنینَ عَلِیُّ بْنُ اَبیطالب«علیه السلام»:
قُلوبُ الرَّعِیَّةِ خَزائِنُ راعيها فَما اَودَعَها مِن عَدلٍ اَو جَورٍ وَجَدَهُ؛
دلهاى مردم صندوقچه هاى حاكم اسـت، پس انچه از عدالت و يا ظلم در انها بگذارد، همان را خواهد ديد.
غررالحكم، ج4؛ ص 521؛ ح 6825
***
قالَ اَمیرُالمُوْمِنینَ عَلِیُّ بْنُ اَبیطالب«علیه السلام»:
اَلزّاهِدُ فِی الدُّنْیا مَنْ لَمْ یَغْلِبِ الْحَرامُ صَبْرَهُ؛ وَ لَمْ یَشْغَلِ الْحَلالُ شُکْرَهُ.
زاهد در دنیا کسی اسـت کـه حرام بر صبرش غلبه نکند، و حلال از شکرش باز ندارد.
***
یا ابنَ آدم! كُنْ وَصِیَّ نَفسِك وَ اعمَلْ فی مالِكَ ماتُؤثِرُ أَن یُعمَل فیهِ مِن بَعدِك.
اي آدمیزاد! تو خود وَصیّ خود باش و هرچه دوست داری كه بعد از خودت
در مال تو عمل كنند خودت امروز بدان عمل نما. «نهجالبلاغه، كلمة ٢٤٦»
***
امیر المومنین علیه السلام فرمودند:
دنیا خانه آرزوهایی اسـت کـه بـه زودی نابود میشود، و کوچ کردن از وطن حتمی اسـت.
دنیا شیرین و خوش منظر اسـت کـه بـه سرعت بـه سوی خواهانش میرود و قلب بیننده را میفریبد.
سعی کنید با بهترین زاد و توشه ازآن کوچ کنید و بیش از کفاف و نیاز خود ازآن نخواهید و بیشتر ازآنچه نیاز دارید طلب نکنید.
***
وَ مَنْ نَظَرَ فى عُیُوبِ النّاسِ فَاَنْکَرَها ثُمَّ رَضِیَها لِنَفْسِهِ فَذاکَ الاَْحْمَقُ بِعَیْنِهِ
آن کـه عیوب مردم را بنگرد و آنرا ناپسند داند سپس براى خود روا داند احمق واقعى اسـت.
***
اَحْبِبْ حَبیبَکَ هَوْنًا ما عَسی اَنْ یَعْصِیَکَ یَوْمًا ما. وَ اَبْغِضْ بَغیضَکَ هَوْنًا ما عَسی اَنْ یَکُونَ حَبیبَکَ یَوْمًا ما.
با دوستت آرام بیا، چه بسا کـه روزی دشمنت شود و با دشمنت آرام بیا، چه بسا کـه روزی دوستت شود.
***
اِذا وَصَلَتْ اِلَیْکُمْ اَطْرافُ النِّعَمِ؛ فَلاتُنَفِّرُوا اَقْصاها بِقِلَّةِ الشُّکْرِ
زمانى کـه مقدمات نعمتها بـه شـما رسید، در نهایت آن رابا کمشکری از خود مرانید.
***
قیمَهُ کُلِّ امْرِء ما یُحْسِنُ.
ارزش هر شخصی آن چیزی اسـت کـه نیکو انجام دهد.
***
وَالْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ؛ فَآنْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَیْرِ
فرصت بـه مانند ابر گذرا مىگذرد، پس فرصتهاى نیک را غنیمت دانید.
***
لِسانُ الْعاقِلِ وَراءَ قَلْبِهِ؛ وَ قَلْبُ الأحْمَقِ وَراءَ لِسانِهِ
زبان عاقل در پسِ قلب او، و دل نادان پشت زبان اوست.
***
إِنَّما اَخْشی عَلَیْکُمْ إِثْنَیْنِ: طُولَ الاَْمَلِ وَ اتِّباعَ الْهَوی، اَمّا طُولُ الاَْمَلِ فَیُنْسِی الاْخِرَهَ وَ اَمّا إِتِّباعُ الْهَوی فَإِنَّهُ یَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ.
همانا بر شـما از دو چیز میترسم: درازی آرزو و پیروی هوای نفس. امّا درازی آرزو سبب فراموشی آخرت شود و، امّا پیروی از هوای نفس، آدمی را از حقّ باز دارد.
***
قَدْرُ الرَّجُلِ عَلى قَدْرِ هِمَّتِهِ؛ وَ صِدْقُهُ عَلى قَدْرِ مُرُوَّتِهِ؛ وَ شَجاعَتُهُ عَلى قَدْرِ اَنَفَتِهِ؛ وَ عِفَّتُهُ عَلى قَدْرِ غیرَتِهِ
اندازه مرد بـه اندازه همت او و صداقتش بـه مقدار جوانمردى او، و دلیریاش بـه اندازه عار داشتنش از کار زشت، و پاکدامنیاش بـه میزان غیرت اوست.
***
لاَ تَتَّخِذَنَّ عَدُوَّ صَدیقِکَ صَدیقًا فَتَعْدی صَدیقَکَ.
با دشمنِ دوستت دوست مشو کـه [با اینکار]با دوستت دشمنی می کنی.
***
لاغِنى کَالْعَقْلِ؛ وَ لافَقْرَ کَالْجَهْلِ؛ وَلامیراثَ کَالاَْدَبِ؛ وَلاظَهیرَ کَالْمُشاوَرَةِ
ثروتى، چون عقل، و فقرى، چون جهل، و میراثى، چون ادب، و پشتیبانى هم چون مشورت نیست.
***
اَلصَّبْرُ ثَلاثَهٌ: اَلصَّبْرُ عَلَی الْمُصیبَهِ؛ وَ الصَّبْرُ عَلَیالطّاعَهِ؛ وَ الصَّبْرُ عَلَی الْمَعْصِیَهِ.
صبر بر سه گونه اسـت: صبر بر مصیبت، و صبر بر اطاعت، و صبر بر [ترک]معصیت.
***
الْقَناعَةُ مالٌ لایَنْفَدُ
قناعت گنجى اسـت کـه تمام نمىشود.
***
مَنْ ضُیِّقَ عَلَیْهِ فی ذاتِ یَدِهِ؛ فَلَمْ یَظُنَّ اَنَّ ذلِکَ حُسْنُ نَظَر مِنَ اللّهِ لَهُ فَقَدْ ضَیَّعَ مَاْمُولاً.
وَ مَنْ وُسِّعَ عَلَیْهِ فی ذاتِ یَدِهِ فَلَمْ یَظُنَّ اَنَّ ذلِکَ اسْتِدْراجٌ مِنَ اللّهِ فَقَدْ اَمِنَ مَخُوفًا.
هر کـه تنگدست شد و نپنداشت کـه این از لطف خدا بـه اوست، یک آرزو را ضایع کرده و هر کـه وسعت در مال یافت و نپنداشت کـه این یک غافلگیری از سوی خداست، در جای ترسناکی آسوده مانده اسـت.
***
اللِّسانُ سَبُعٌ؛ اِنْ خُلِّىَ عَنْهُ عَقَرَ
زبان درندهاى اسـت، کـه اگر آزادش گذارند بگزد.
***
اَلْمَنِیَّهُ وَ لاَ الدَّنِیَّهُ وَ التَّجَلُّدُ وَ لاَ التَّبَلُّدُ وَ الدَّهْرُ یَوْمانِ: فَیَوْمٌ لَکَ وَ یَوْمٌ عَلَیْکَ فَإِذا کانَ لَکَ فَلا تَبْطَرْ؛ وَ إِذا کانَ عَلَیْکَ فَلا تَحْزَنْ فَبِکِلَیْهِما سَتُخْتَبَرُ.
مردن بهتر از خوار شدن! و بی باکی نه خود باختن! روزگار دو روز اسـت، روزی بـه نفع تو، و روزی بـه ضرر تو! چون بـه سودت شد شادی مکن، و، چون بـه زیانت گردید غم مخور، کـه بـه هر دوی آن آزمایش شوی.
***
اَهْلُ الدُّنْیا کَرَکْب یُسارُ بِهِمْ وَ هُمْ نِیامٌ
اهل دنیا، چون کاروانى هستند کـه آنان را مىبرند در حالى کـه در خواب هستند.
***
ما حارَ مَنِ اسْتَخارَ؛ وَ لا نَدِمَ مَنِ اسْتَشارَ.
هر کـه خیر جوید سرگردان نشود، و کسی کـه مشورت نماید پشیمان نگردد.
***
لایَرْجُوَنَّ اَحَدٌ مِنْکُمْ اِلاّ رَبَّهُ؛ وَ لایَخافَنَّ اِلاّ ذَنْبَهُ؛ وَ لایَسْتَحِیَنَّ اَحَدٌ مِنْکُمْ اِذا سُئِل عَمّا لایَعْلَمُ اَنْ یَقُولَ لااَعْلَمُ؛ وَ لایَسْتَحِیَنَّ اَحَدٌ اِذا لَمْ یَعْلَمِ الشَّىْءَ اَنْ یَتَعَلَّمَهُ
احدى از شـما جز بـه پروردگارش امید نبندد، و جز از گناهش وحشت نکند، و از اعلامِ نمىدانم بـه وقت پرسش شدن از چیزى کـه نمىداند حیا نکند، و از آموختن علمى کـه دارا نیست شرم ننماید.
***
عُمِّرَتِ الْبِلادُ بِحُبِّ الاَوْطانِ.
شهرها بـه حبّ و دوستی وطن آباد هستند.
***
مطلب مرتبط: چهل حدیث از امیرمؤمنان حضرت علی «علیه السلام»
حضرت امیرالمومنین اسدالله الغالب امام علی ابن ابی طالب«علیه السلام»:
هر شخصی کـه با کلامی یا عملی بر ضرر مومنی کاری کند تا بـه آن مومن آسیب و صدمه اي برسد با این کارش از اسلام بیرون گشته و بر کفر داخل شده
میزان الحکمه جلد 4 صفحۀ 529
***
قالَ اَمیرُالمُوْمِنینَ عَلِیُّ بْنُ اَبیطالب«علیه السلام»:
اِمضِ لِكُلِّ یَومٍ عَمَلَهُ فَاِنَّ لِكُلِّ یَومٍ مافیه.
هرروز بـه کارهای همان روز بپرداز. کار هر روزی اختصاص بـه روز خود دارد. نهجالبلاغه، نامة ٥٣
***
تَکَلَّمُوا فِی الْعِلْمِ تَبَیَّنَ اَقْدارُکُمْ.
عالمانه سخن گویید تا قدر شـما روشن گردد.
***
لایَقُولَنَّ اَحَدُکُمْ: اللَّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِکَ مِنَ الْفِتْنَةِ لاَِنَّهُ لَیْسَ اَحَدٌ اِلاّ وَ هُو مُشْتَمِلٌ عَلى فِتْنَة وَلکِنْ مَنِ اسْتَعاذَ فَلْیَسْتَعِذْ مِنْ مُضِلاّتِ الْفِتَن
کسى از شـما نگوید: الهى، از امتحان بـه تو پناه مى برم چه این کـه کسى نیست مگر این کـه مشمول امتحان اسـت، اما اگر کسى خواست از خدا پناه جوید باید از فتنههاى گمراهکننده پناه جوید.
***
لا تُحَدِّثْ نَفْسَکَ بِفَقْر وَ لا طُولِ عُمْر.
فقر و تنگدستی و طول عمر را بـه خود القا نکن.
***
لایَتْرُکُ النّاسُ شَیْئاً مِنْ اَمْرِ دینِهِمْ لاِسْتِصْلاحِ دُنْیاهُمْ؛ اِلاّ فَتَحَ اللّهُ عَلَیْهِمْ ما هُوَ اَضَرُّ مِنْهُ
مردم چیزى از برنامه دینشان را براى التیام دنیایشان ترک نمىکنند، مگر آنکه خداوند زیانبارتر ازآن را در کف دستشان مىنهد.
***
سِبابُ الْمُوْمِنِ فِسْقٌ وَ قِتالُهُ کُفْرٌ وَ حُرْمَهُ مالِهِ کَحُرْمَهِ دَمِهِ.
دشنام دادن بـه مومن فسق اسـت، و جنگیدن با او کفر، و احترام مالش، چون احترام خونش اسـت.
اِضاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّةٌ
تباه نمودن فرصت اندوه اسـت.
***
اِنَّ لِلّهِ مَلَکاً یُنادى فى کُلِّ یَوْم: لِدُوا لِلْمَوْتِ؛ وَ اجْمَعُوا لِلْفَناءِ؛ وَ ابْنُوا لِلْخَرابِ
خدا را فرشتهاى اسـت کـه هرروز فریاد میزند: بزایید براى مردن، و گردآورید براى نابود شدن، و بنا کنید براى خراب گشتن.
***
اَهْلَکَ النّاسَ إِثْنانِ: خَوْفُ الْفَقْرِ وَ طَلَبُ الْفَخْرِ.
دو چیز مردم را هلاک کرده: ترس از نداری و فخرطلبی.
***
الدُّنْیا دارُ مَمَرٍّ لا دارُ مَقَرٍّ
دنیا خانه گذر اسـت نه جاى ماندن.
***
اَلْعامِلُ بِالظُّلْمِ وَ المُعینُ عَلَیْهِ وَ الرّاضِیُ بِهِ شُرَکاءُ ثَلاثَهٌ.
شخص ستمکار و کمک کننده بر ظلم و آن کـه راضی بـه ظلم اسـت، هر سه باهم شریک هستند.
***
سُوسُوا ایمانَکُمْ بِالصَّدَقَةِ؛ وَ حَصِّنُوا اَمْوالَکُمْ بِالزَّکاةِ؛ وَ ادْفَعُوا اَمْواجَ الْبَلاءِ بِالدُّعاءِ
ایمان خودرا با صدقه، اموالتان رابا زکات حفظ کنید، و امواج بلا رابا دعا برانید.
***
امام علی «علیه السلام»:
«وَبِمَهْدِیِّنا تَنْقَطِعُ الحُجَجُ؛ فَهُوَ خاتَمُ الأئِمَّةِ وَمُنْقِذُ الأمَّةِ وَمُنْتَهَی النُّورِ وَغامِضُ السِّرِّ.»
«با مهدیِ ما حجّتها گسسته میشود؛ او پایانبخش سلسلۀ امامان، نجاتبخش امّت و اوج نور اسـت و رازی پیچیده دارد.»
***
مَنْ وَضَعَ نَفْسَهُ مَواضِعَ التُّهَمَةِ فَلایَلُومَنَّ مَنْ أَساءَ بِهِ الظَّنَّ
هر کس خودرا در مواضع تهمت قرار دهد نباید بدگمان بـه خویش را سرزنش نماید.
***
الرَّحیلُ وَشیکٌ
کوچ کردن از دنیا بـه آخرت نزدیک اسـت.
***
مَنْ حاسَبَ نَفْسَهُ رَبِحَ؛ وَ مَنْ غَفَلَ عَنْها خَسِرَ
کسى کـه خودرا ارزیابی کرد سود برد، و هر کـه از خود بىخبر ماند زیان دید.
***
اَحْبِبْ حَبیبَکَ هَوْناًمّا، عَسى اَنْ یَکُونَ بَغیضَکَ یَوْماًمّا، وَ اَبْغِضْ بَغیضَکَ هَوْناً مّا، عَسى اَنْ یَکُونَ حَبیبَکَ یَوْماًمّا
دوستت را بـه اندازه دوست دار شاید روزى دشمنت شود، و دشمنت را بـه اندازه دشمن دار شاید روزى دوستت گردد.
***
قَلیلٌ تَدُومُ عَلَیْهِ اَرْجى مِنْ کَثیر مَمْلُول مِنْهُ
اندک کارى کـه بر آن مداومت کنى امید بخشتر اسـت از کار زیادى کـه ازآن خسته شوى.
***
اِذا اَضَرَّتِ النَّوافِلُ بِالْفَرائِضِ فَارْفُضُوها
زمانى کـه مستحبّات بـه واجبات زیان بزند مستحبات را رها کنید.
***
کُنْ فِی الْفِتْنَهِ کَابْنِ اللَّبُونِ; لا ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ؛ وَ لا ضَرْعٌ فَیُحْلَبَ.
هنگام فتنه، چون شتر دو ساله باش کـه نه پشتی دارد تا سوارش شوند و نه پستانی تا شیرش دوشند.
***
مَنْ تَذَکَّرَ بُعْدَ السَّفَرِ اسْتَعَدَّ
آن کـه دورى سفر «قیامت» را بـه یاد آرد، براى آن آماده شود.
***
إذا اَقْبَلَتِ الدُّنیا عَلي اَحَد اَعارَتْهُ مَحاسِنَ غَیْرِهِ؛ وَ إِذا اَدْبَرَتْ عَنْهُ سَلَبَتْهُ مَحاسِنَ نَفْسِهِ.
چون دنیا بـه کسی روی آرد، نیکوییهاي دیگران را بدو بـه عاریت سپارد، و، چون بدو پشت نماید، خوبیهایش را برباید.
***
إنَّهُ ليسَ لأنْفُسِكُم ثَمَنٌ إلّا الجَنّةُ ؛ فلا تَبيعوها إلّا بِها.
امام على عليه السلام : جانْ بهاى شـما جز بهشت نيست؛ پس آنرا جز بـه بهشت مفروشيد.
***
فِى الْقُرْآنِ نَبَاُ ما قَبْلَکُمْ؛ وَ خَبَرُ ما بَعْدَکُمْ؛ وَ حُکْمُ ما بَیْنَکُمْ
خبر انچه پیش از شـما و بعد از شماست، و نیز دستور زندگى شـما در قرآن اسـت.
***
اَعْجَزُ النّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکْتِسابِ الاِْخْوانِ؛ وَ اَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیَّعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ.
ناتوانترین مردم کسی اسـت کـه توانِ بـه دست آوردن دوستان را ندارد، و ناتوانتر از او کسی اسـت کـه دوستی بـه دست آرد و وی را از دست بدهد.
***
اِتَّقُوا مَعاصِىَ اللّهِ فِى الْخَلَواتِ؛ فَاِنَّ الشّاهِدَ هُوَ الْحاکِمُ
از نافرمانى خدا در خلوتها پروا کنید، کـه بیننده همان حاکم اسـت.
***
مِنْ کَفّاراتِ الذُّنُوبِ الْعِظامِ إِغاثَهُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفیسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ.
از کفّاره گناهان بزرگ، فریادخواه را بـه فریاد رسیدن، و غمگین را آسایش بخشیدن اسـت.
***
ماءُ وَجْهِکَ جامِدٌ یُقْطِرُهُ السُّؤالُ؛ فَآنْظُرْ عِنْدَ مَنْ تُقْطِرُهُ
آبرویت جامد اسـت، اظهار حاجت آنرا آب میکند و مى ریزد، توجه کن آنرا نزد چه کسى مىریزى.
***
إِذا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْکَلامُ.
چون خرد کمال گیرد، گفتار نقصان پذیرد.
***
اَشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَهانَ بِهِ صاحِبُهُ
سختترین گناهان گناهى اسـت کـه گنهکار آنرا ناچیز بشمارد.
***
مَنْ اَصْلَحَ ما بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللّهِ اَصْلَحَ اللّهُ ما بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النّاسِ وَ مَنْ اَصْلَحَ اَمْرَ آخِرَتِهِ اَصْلَحَ اللّهُ لَهُ اَمْرَ دُنْیاهُ. وَ مَنْ کانَ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ واعِظٌ کانَ عَلَیْهِ مِنَ اللّهِ حافِظٌ.
آن کـه میان خود و خدا را اصلاح کند، خدا میان او و مردم را اصلاح میکند و آن کـه کار آخرتِ خودرا درست کند، خدا کار دنیای وی را سامان دهد؛ و آن کـه وی را از خود بر خویشتن واعظی اسـت، خدا را بر او حافظی اسـت.
***
مطلب مرتبط : حدیث امام علی علیه السلام در مورد شهید و شهادت
در پایان
اگر امام علی «ع» را الگوی و سرلوحه زندگی خود قرار دهیم و از سخنان بسیار آموزنده و گرانبهایش استفاده کنیم و درس عبرت بگیریم زندگی معنوی و درستی خواهیم داشت.چرا کـه امام راه و روش درست زندگی کردن را بـه می آموزد.بـه ما می آموزد چگونه خداوند متعال را حمد و ستایش کنیم و تنها وی را بپرستیم.